De kracht van muziek

Vandaag wil ik graag een verhaal van mij delen. Het verhaal van een jonge Jeroen Luyken die via de magie van muziek en social media uit z'n schulp kroop.

Ik was 14 jaar oud en was langzamerhand mijn favoriete muziekstijl aan het ontdekken, namelijk de stevige rockmuziek. In die tijd was ik vooral op zoek naar wat ik mooi vond en waar ik mijn creativiteit in kon terugvinden. Muziek was voor mij altijd een manier om mijn dag door te komen. Ik had altijd oortjes in en zodra ik die oortjes in had kon de schooldag pas beginnen. Als ik daar op terugkijk zie ik dat het een soort afweermechanisme was zodat ik mij makkelijk kon afsluiten en mijn eigen wereld kon betreden van schreeuwende vocalen en ritmische gitaarsolo's. Hier was ik veilig.

Mijn kledingstijl kopieerde mijn muzieksmaak en zo had ik een makkelijke cover om mij heen om mij te verweren en in zekere zin af te schrikken. Ik was niet zo makkelijk benaderbaar omdat ik zo onzeker was over mijzelf. Niet zozeer dat ik vond dat ik niks kon, maar omdat ik mijzelf nog niet kende. Mijn gedachte was: "Als ik mijzelf niet ken, hoe moeten andere mensen mij dan kennen?!" Hoe ironisch het ook klinkt, hoe harder de muziek, hoe rustiger ik werd. De ruwe stijl van de muziek schreeuwde wel voor mij.

Hoe vaker ik deze ruwere muziek luisterde, hoe meer interesse ik er in kreeg. Buiten het feit dat ik mij erdoor op m'n gemak voelde, was er ook altijd nieuwsgierigheid naar nieuwe bands. Een karaktertrek die ik anno 2018 nog steeds heb. Altijd nieuwsgierig naar meer.

In deze periode was ook Hyves heel populair. Omdat ik natuurlijk niet achter wou lopen met de rest van de school, had ik ook maar een Hyves profiel aangemaakt. Eigenlijk deed ik niet veel met Hyves en ik vond het wel prima zo. Maar toen gebeurde er iets waardoor Hyves een stuk interessanter werd.

Op mijn Hyvespagina had ik namelijk verschillende bands staan die ik leuk vond. Ook had ik videoclips van Youtube op de pagina gezet van mijn favoriete nummers. En daar kreeg ik een reactie op van een onbekend meisje.

Dit schrok me wel wat af omdat het iemand was waar ik totaal geen link mee had. Geen familie die haar kende. Niemand van school kende haar. Het was gewoon iemand die op mijn profiel zette: "Supergaaf nummer!". Ik was het ook super met haar eens. Dus ik besloot de stoute rock-schoenen aan te trekken en stuurde een bericht terug. "Ja, vet nummer hè". Ze heette Simone.

Uiteindelijk werd het een superlang gesprek over het mooie van onze muziek. De kracht, de brutaliteit en de ruwe klap op je trommelvliezen vonden we heerlijk. Van Hyves gingen we naar MSN. Daar ging het vrolijk verder met bandjes aan elkaar geven, over nieuwe albums praten en heerlijk puberaal kletsen over onze favoriete hobby. Elke dag zaten we wel op MSN om weer eens de nieuwe nummers te bespreken of nieuwe roddeltjes te behandelen in de muziekwereld. Twee pubers die elkaar niet kennen, maar wel elkaar allebei begrijpen.

We hadden elkaar nog nooit in het echte leven gezien. Wel via de webcamfunctie van MSN, maar dat was alles. Hoe eng ik het ook vond, ergens wilde ik Simone wel ontmoeten. Er was geen sprake van verliefdheid, maar er was sprake van iets wat misschien wel belangrijker is. Verbondenheid.

Terwijl we op MSN zaten, was Hyves nog steeds volop populair. Op Hyves kreeg ik een uitnodiging van haar om bij een groep te gaan. Deze groep heette: "De Grote Onzin Hyves". Ik schoot in de lach en stuurde haar een berichtje. Ze kwam online en tikte dat ik het heel grappig vond maar ik vroeg me af wat ik ermee moest. Het bleek uiteindelijk dat ze in een groep zat waar meerdere mensen over onze muziek praatten. Ik was verbaasd dat er nog meer mensen waren die zo gepassioneerd waren over hetgene wat mij bezig hield. Maar ik had de stap genomen om met Simone te praten, dus misschien is het praten met anderen ook niet zo eng. Ik ging in de groep!

De groep was vergelijkbaar aan een kroeg maar dan op het internet. Met een drankje in onze hand praatten we met veel passie en humor over onze favoriete bezigheid. Totdat iemand van de groep zei: "Laten we eens met z'n allen afspreken". M'n hart maakte een sprongetje en zakte tegelijkertijd in elkaar. Super spannend, maar ook zo confronterend. Wat zouden ze van mij vinden? Ben ik wel leuk genoeg?

Ik heb er wakker van gelegen, ik heb erover gepiekerd, ik heb getwijfeld, ik heb aan mezelf getwijfeld. Maar ik voelde me zo verbonden met de groep. Dus ik ging mee!

We hadden in Utrecht afgesproken, het lag lekker centraal voor iedereen en men kon er zo met openbaar vervoer komen. Met een brok in m'n keel ging ik de bus in vanuit Breda. Rechtstreeks naar Utrecht. Nog nooit heb ik zo'n spannende busrit gehad.

Een uurtje later kwam ik aan in Utrecht. En alle spanning viel van mij af. Ik werd zo open begroet en ik voelde me thuis in een vreemde stad met vreemde mensen. Toen iedereen was gearriveerd gingen we het centrum van Utrecht in. 15 pubers op avontuur met onze vertrouwde harde muziek bij ons.

Een flinke tijd hebben we lol gemaakt en ik was helemaal in m'n element. Uiteindelijk doken we de McDonalds in voor een snelle hap tussendoor. Ik had nooit kunnen denken dat ik zo'n emotioneel gesprek zou hebben in een fastfoodketen. We raakten aan de praat over autisme. Ik besloot open te zijn over mijn achtbaan van spanningen die ik voelde voordat ik Utrecht binnenkwam. Dit linkte ik aan mijn autisme.

Eén voor één kwam iedereen naar buiten met elk hun vorm van autisme waar ik geen weet van had. Waar niemand weet van had. Maar allemaal hadden we iets in het spectrum van autisme. Nog nooit voelde ik me zo compleet en verbonden. Ik voelde me niet anders. Ik voelde me niet raar. Ik voelde me normaal.

Het werd later en later, dus langzamerhand gingen we één voor één naar huis. Verspreid over Nederland vertrokken we allemaal met een enorme glimlach. Ik ben die dag enorm gegroeid. Alsof alles in een keer als een puzzel in elkaar viel. Mijn dag van openbaring, en dat in Utrecht.

Dit was mijn verhaal en... O 't is me een genoegen om dit met jullie te delen.

Hartelijke groet,
Jeroen Luyken