Aftercorona

Normaliter laat ik mij niet uit over politieke zaken, daar zijn deze columns niet voor. Dit is de bekende uitzondering op de regel. Want… 
Hoe heette dat griepje ook al weer?

Covid 19- lang hebben we discussies gevoerd over elke vierkante centimeter van de pandemie. We waren voor- of waren tegen het gevoerde beleid. Scholden elkaar uit voor wappie of naïeveling. De nuance was ver te zoeken, zwart en wit overheersten, grijstinten ontbraken.

En nu, aan het eind van de rit, zijn wij allemaal mensen die, op wat voor manier dan ook, de afgelopen jaren iets hebben verloren. Werk, huisvesting, bedrijf of klanten, geld, gezondheid,  vertrouwen in de overheid en in elkaar. Wij verloren soms zelfs familie en vrienden door onoverkomelijke meningsverschillen. Echter daar wordt nauwelijks meer over gesproken. Sinds Corona slechts een akkefietje is, is alles immers voorbij?

Nou écht niet. Al anderhalf jaar zie ik mijn dochter en een drietal andere familieleden worstelen met Long Covid. Het bekende, maar vaak onderschatte gevolg van een doorgemaakte besmetting of vaccinatie. Ernstige vermoeidheid, hartkloppingen, ademhalings-, spier-, concentratie-, coördinatie- en spraakklachten. Hoofdpijnen, overprikkeling, long-, oog- en huidklachten. Je kunt het zo gek niet ‘bedenken’.

Binnen onze familie betreft het mensen uit onderwijs en zorg. Mensen die het langst in de ‘frontlinie’ werkten. Nu zijn zij uitgeblust en functioneren voor geen meter. Hebben hun oude leven ingeleverd voor een slap aftreksel van wat eens was en misschien nooit meer terugkeert. Het beroep dat zij met hart en ziel uitoefenden, lijkt verder weg dan ooit.

Zij geven bakken geld uit aan hoopvolle behandelingen die niet vergoed worden door de zorgverzekeraars, omdat de werkzaamheid (nog) niet kan worden bewezen. Grijpen alles aan om beter te worden. Vullen meterslange intakeformulieren in, belanden op wachtlijsten en wachten vervolgens tot ze een ons wegen. Stuiten tegen artsen die Long-Covid afwimpelen als zijnde een ingebeelde ziekte. Belanden in de WIA en hun financiële zekerheid staat op zijn kop. 

En de overheid? De overheid komt niet verder dan vage beloftes. De toegezegde 32 miljoen euro gaat uiteindelijk toch maar níet naar special op te zetten longcovid behandelcentra. Die centra zijn zelfs helemaal van de baan. De bekende dooie mus. Dolksteek in de rug.

De demissionaire minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport, in de beginperiode notabene werkzaam aan het front, lijkt de impact van Covid-19 vergeten en weigerde eerder in kaart te brengen hoeveel patiënten het landelijk betreft. Naar schatting 450.000 patiënten, waarvan 90.000 met ernstige klachten, staan nog steeds in de kou en voelen zich langzamerhand verworden tot suffe zeurpieten.

Ik wil graag dat deze zeurpieten niet vergeten, maar gehoord worden. We zijn het aan hen verplicht. Zevenendertig en functioneren als een tachtiger? Dat wil toch niemand!