Hoeksche Waard dumpt

Vlak voor de jaarwisseling togen wij met een auto vol rotzooi naar de RAD. Onze eerste rit braken we abrupt af toen we de dubbele filevorming voor de slagbomen zagen. Klaarblijkelijk hadden alle inwoners van de Hoeksche Waard besloten om voor 2019 hun overtollige troep te dumpen. We besloten het na een uurtje nogmaals te proberen en draaiden een rondje over de rotonde.

Poging twee. Met slechts vier auto’s voor ons reden we het platform op. Terwijl manlief het afval selecteerde en zijn spierballen onderwierp aan een powercheck, keek ik wat rond.

De ‘dumpers’ waren voornamelijk van het mannelijk geslacht. Gekleed in alle mogelijke uitmonsteringen variërend van overall tot flodderig joggingpak. Schoeisel met stalen neuzen overheerste. Ik signaleerde echter ook een optimist op badslippers die een loodzware glazen tafel torste. Link hoor!

Een man met een indrukwekkend gat in zijn spijkerbroek sprong kwiek uit de auto. Trok er een aantal planken beplakt met bloemetjespapier uit en ging vóór hij de container bereikte al door zijn rug. Kreunend vervolgde hij scheldend zijn grofvuilmissie. Dat stomme wijf van hem ook altijd!

Een reusachtige stapel oude matrassen leek met de minuut te groeien. Terwijl het zachtjes begon te regenen las ik ‘Gelieve geen natte matrassen in te leveren’.  Een aantal verzamelbakken gevuld met tientallen flessen vervuild frituurvet, verspreidde een misselijkmakende baklucht. Na nieuwjaarsdag wacht hen een baggervette oliebollen-after-party.

De oer Hollandse kunststoffen Allibert tuinstoelen stonden met stip op één. De betreffende verzamelcontainer puilde uit van de vierstandenstoelen. Wit, blauw, groen, grijs, het hele assortiment was vertegenwoordigd. Bijbehorende verkleurde kussens belandden met een boog in een naburige container. Stokoude dikke- konten- tv’s waren niet aan te slepen evenals gore tapijtrollen waar ik eng van werd.

Een enkele vrouw waagde zich in het krachtsgedruis. Een modieuze dame op sneakers haalde halsbrekende toeren uit met een oude typmachine. Een ongeschoren meneer in knal paarse joggingbroek bood haar zijn hulp aan. Ze wuifde hem vriendelijk weg. Hoofdschuddend keek hij haar na. Een oudere mevrouw stapte stoer over de dissel van een aanhangwagen. Oeps, ze bleef met moeite op de been. Gegeneerd keek ze schichtig om zich heen en liep mopperend naar het klein chemisch afvaldepot.

Ik genoot. Het schouwspel was helaas van korte duur. Manlief houdt van opschieten. ‘Zag je dat ook?’  Op de terugweg verbaasden we ons hogelijk over de klerezooi die een mens kan verzamelen.

Zin in gratis amusement? RAD Westmaas, ‘Openluchtspel afvalscheiding’. Warm aanbevolen!