Luikje

Ergens, diep onder mijn hersenpan, ligt een harde schijf met opgeslagen herinneringen. Die schijf heeft een luikje dat soms onverwacht openspringt. In een fractie van een seconde borrelt er met een lichte plop iets omhoog en komt er een wonderlijke gedachtestroom op gang.…

Misschien is het de leeftijd, maar elke week is er wel een trigger en geeft de schijf, via het luikje, haar geheimen prijs. Een geur, een stem, een blik, een lied, een geluid, een voorbij flitsend beeld, een krantenbericht.

Een licht vervlogen geur van lelietjes der dalen en plop, opeens is daar mijn moeder die haar lievelingsbloempjes voorzichtig afknipt en in een vaasje schikt. Versgebakken boterkoek op de toonbank van de bakker en prompt nestelt mijn vader zich in mijn gedachten. Hij kon zo lekker bakken. Ik herinner mij de smaak van het beslag en hoor het tikken van de kookwekker.

Een ‘jokkende’ kleuter, gevangen in zijn eigen wereldje, doet mij terugdenken aan de fantasiewereld waarin ik ooit vertoefde. Aan ‘verzonnen’ verhalen, die op dat moment mijn waarheid vormden. Fantasieën waardoor ik regelmatig in de problemen kwam, doch die mijn kindertijd kleurden.

Het filmpje van een jonge Elvis, met eenzelfde blik in de ogen als mijn eerste vriendje… Niet dat het vriendje in kwestie op Elvis leek, toch kwam die blik er best dichtbij. Dierbare herinneringen aan een bijzondere tijd waarin ik mezelf beter leerde kennen en leerde waarderen.

Het is niet allemaal rozengeur en maneschijn daar onder mijn hersenpan. Sommige herinneringen mogen wat mij betreft achter dat luikje blijven. De aanblik van groene appels mijd ik, omdat zij aan de vooravond stonden van mijn verkeersangst. Een bepaalde kleur geel, bezorgt mij koude rillingen en staat voor de moeilijkste tijd uit mijn leven. Echter ook zij maakten mij de persoon die ik nu ben.

Ik ben niet de enige met een doorgeefluikje dat zo nu en dan openspringt. Een van de hoogbejaarde personen die ik interviewde voor mijn boek, verwoordde het als volgt: ‘Gelukkig blijken aan het eind van de rit de mooie herinneringen dominant. En weet je, ik hoef er de deur niet voor uit. ‘k Hoef zelfs niet met zware koffers te slepen, ze zijn altijd bij me. Als ze opkomen, hoef ik alleen mijn ogen te sluiten om in mijn hoofd door de tijd te reizen. Dan ontvouwt zich helemaal gratis een film met gebeurtenissen, waarin ikzelf de hoofdrol speel. Prachtig toch?!’

En zo is het.