Oorlog

De laatste maand overheerst het oorlogsnieuws. ‘s Ochtendssnel even de krant lezen, het nieuws beluisteren. Wat is er gaande, hoe staat het ervoor?

Elke dag verbijsterd door wat mensen elkaar aandoen. Kinderen die geboren worden in schuilkelders, weerloze, kwetsbare mensen op de vlucht. Angst. Toekomst aan flarden geschoten, een verloren generatie.

Laatst had ik een gesprek met een kind. Een kind uit een andere oorlog maar met dezelfde ervaringen en angsten. De oorlog in Oekraïne maakt dingen bij hem los die hij liever wilvergeten.

Hij vraagt zich in alle oprechtheid af waarom soldaten die elkaar niet kennen en elkaar dus niet kunnen haten, elkaar wel vermoorden. En waarom ze dat doen voor grote bazen die elkaar wel haten. Die bazen vechten niet, ze laten de soldaten het vuile werk doen terwijl ze zelf lekker thuis zitten.

Het is toch veel makkelijker als die bazen gewoon met elkaar vechten? Dan zijn er minder doden en hoeft er niemand bang te zijn. Dat is logisch, toch? Hij heeft gelijk.

Oorlog in een notendop. Ik denk dat hij op deze manier de zinloosheid van oorlogvoering perfect beschrijft. Waarom vechten ze het samen niet uit, dan zijn er geen soldaten, bommen en granaten nodig. Gewoon twee paar vuisten, dat is genoeg. Was het maar zo simpel.

De echo van angst klonk door in zijn woorden. Hij vertelde beeldend over zijn leven in een land hier ver vandaan. Hoe hij na schooltijd buiten speelde op het veld, voor zijn oma water uit de put haalde, de kippen voerde.

Hoe hij toekeek hoe oma de koe en de geit melkte. Hoe hij, als het donker werd eindelijk naar binnen ging en bij kaarslicht zijn huiswerk maakte. Hoe zijn vader werkte in de grote stad, een paar uur lopen en daarna wel twee uur in de bus.

Voor ons, verwende westerlingen, onvoorstelbare levensomstandigheden. En toen, toen kwamen de soldaten want de grote bazen kregen ruzie en alles veranderde.

Hij is hier veilig en dat is fijn, maar oma bleef achter in haarhuisje zonder stromend water, zonder elektriciteit. De buurman haalt nu voor oma water uit de put. Er woont bijna niemand meer in zijn dorpje. Hij denkt dat hij oma nooit meer zal zien…

Je kunt een kind wel uit de oorlog halen maar de oorlog niet uit het kind. Oorlog is een open wond die eindeloos door blijft etteren. Een leven lang.