Sommige poezen kunnen alles

Ze spelen in de doktershoek. De rolverdeling ligt vast. Nummer een is de dokter, duidelijk herkenbaar aan haar doktersjas. Nummer twee is de doktersassistente, ze vult de afsprakenagenda in met onleesbare krabbels. Nummer drie heeft plaatsgenomen in de wachtkamer, zij bladert door een prentenboekje.

De telefoon gaat. De assistente neemt op, zegt een keer of twintig ‘Ja, ja, ik begrijp het…’ en hangt op. Dokter en assistente nemen de planning door. Het wordt vandaag hechten, hechten en nog eens hechten.

Het is hechtdag. ‘Wat is hechten?’, vraag ik. ‘Oh!, dat doe je met een naald en een draad, net zoals je een jurk naait maar dan in vel’, legt de assistente gewillig uit. ‘op en neer, op en neer’, demonstreert ze. Het is me volkomen duidelijk.

‘Blijft de patiënt dan gewoon wakker?‘, lok ik hen uit hun tent. De dokter reageert: ‘Nee, ik ga ze verdoven! Ze krijgen een pil en gas en dan vallen ze lachend in slaap’. ‘Als ze wakker worden, weten ze niks meer. Écht makkelijk’, voegt de assistente eraan toe.

De lezende patiënt in de wachtkamer, wordt ongeduldig. ‘Ben ik al aan de beurt?’, roept ze. ‘Even geduld’, zegt de assistente. ‘ik ben nog bezig met de administratie’.

De dokter loopt naar de wachtkamer en haalt de patiënte. Dan breekt de pleuris uit. ‘Dat is mijn werk!’, roept een woedende assistente. ‘Dokters doen dat ook hoor!’, roept de dokter.

Oei, functieomschrijvingen, dat zijn soms van die gevoelige pijnpunten. Ze blijven bekvechten, het loopt hoog op.

De patiënt kijkt lijdzaam toe. ‘Ik naai mijn arm zelf wel, anders komt het nooit goed!’, is haar conclusie en ze loopt weg. Dokter en assistente kijken haar verbouwereerd na.

Een poosje later is de rust teruggekeerd in de doktershoek. De voormalige patiënt, die gehecht moest worden, is nu een poes.

Poes is gevallen met haar fiets. De assistente is omgeschoold tot dierenarts en dokter deed een carrière stapje terug. Zij is nu gelukkig met haar baan als pillen tellende dierenartsassistente.

Poes doet haar verhaal. Ze reed op haar fiets een mevrouw ondersteboven. De mevrouw had niets, maar poes heeft haar arm gebroken.

Die domme mevrouw keek helemaal niet uit, het fietslichtje stond toch echt op groen. ‘Poezen kunnen niet fietsen!’, roept iemand uit de bouwhoek. ‘Deze poes wel, die kan alles!’, is het weerwoord. Bemoei je met je eigen zaken! Hupsakee, verbandrol uit de kast en het gipsen kan beginnen.