Tegen beter weten in?

Ik was twee. Mijn wereld was niet veel groter dan de zandbak in onze kleine tuin. Een tuintje vol dieppaarse riddersporen, een overvloed aan kleurige lupines, de gele forsythia en haar witte margrietjes. Mijn ouders die mij met liefdevolle zorg omringden. De zinken teil waarin ik ’s zomers, in badpak met een koordje in mijn nek, rond poedelde.

Met naast mij sneldrogende watersporen op de muur. Mijn eigen reepje grond met goudsbloemen en krioelende miertjes. De heg en het tuinhek waren tegelijkertijd het einde van míjn en het begin van de échte wereld. Ik had geen flauw idee wat zich daar afspeelde.

Ik werd vier, de wereld achter heg en tuinhek werd groter. De muren van de basisschool, de middelbare en het vervolgonderwijs vormden steeds weer een andere nieuwe wereld. Zo werd de échte wereld groter en groter. Als aan een kralenketting regen ervaringen en gebeurtenissen zich aan elkaar. Het snoer werd steeds langer. 

Met vallen en opstaan hield ik me staande in een wereld die niet altijd bracht wat ik ervan verwachte. De werkelijkheid had niets te maken met de idyllische zandbakwereld tussen de bloemenpracht van onze tuin of met het gevoel van vrijheid als ik schommelde in de deuropening van de schuur. Langzaam veroverde ik mijn eigen plekje.

Onze kleinkinderen vierden de afgelopen weken hun zesde en negende verjaardag. Twee jonge mensen, volop in ontwikkeling. Het leven schenkt hun soms blije en soms overweldigend verdrietige momenten. Constante gelijke is echter hun gretige en onbevangen hunkering naar nieuwe ervaringen.

Vormden in mijn kinderwereld de krant en het journaal de enige informatiebron. In hun wereld, vergeven van sociale media, komen indrukken vaak keihard binnen. Er wordt veel van hun verwacht, dat creëert druk en belemmert hen ongevraagd in hun kind-zijn .

Wij kunnen hen daar slechts met moeite tegen beschermen. Het enige wat we kunnen, is attent blijven, waken, akelige ervaringen signaleren, filteren en bespreekbaar maken. Een veilige basis bereiden en doorgeven dat hoop, geloof, positief denken, vriendelijkheid en liefde de essentiële fundamenten vormen van het leven. Elementen die het leven, leefbaar houden. Ook al klinkt dat wollig, stoffig en soft.

De zandbak van vroeger staat symbool voor de veilige kinderwereld. Maar vandáág is het einde van vroeger en het begin van iets beters. We kunnen en mogen steeds opnieuw beginnen. Daar blijf ik, misschien wel tegen beter weten in, voor altijd en eeuwig halsstarrig in geloven.