Achtbaan

Ik zit in een achtbaan! En ik vind het heerlijk. Mijn achtbaan komt vanuit het nieuwe avontuur wat ik nu begonnen ben. Ik heb goed nieuws. Ik heb een proefplaatsing bij een potentiële werkgever. 

Op 1 oktober verloor ik mijn baan en daarmee ook een stukje creativiteit. Wat ik toen nog niet kon voorzien is dat dit tevens m’n ticket was voor een ritje in de achtbaan die eigenlijk alweer voor mij klaarstond in de vorm van mijn nieuwe baan. 

Ik zit inmiddels in die achtbaan. Iedereen kent het wel, de eerste dag beginnen bij een nieuwe baan. Ik sliep die eerste nacht slecht door de goede zenuwen. Een half uur eerder wakker dan dat de wekker afging, ging ik m’n bed uit. Veel te hyper en veel te veel zin om die achtbaan in te duiken die mijn nieuwe werkgever heet. Ik heb mijn haar wel vier keer gecheckt.

M’n tas wel vijf keer gevuld met wat ik allemaal mee moest nemen. En daar ging ik, op m’n fiets. Op naar een nieuw avontuur. 07.00 uur s’ochtends wanneer de zon nog moet opkomen. De hyperheid gierde door m’n lijf, aangewakkerd door de knallende muziek uit m’n telefoon. Daar aangekomen neem ik even een momentje voor mezelf. Even uitblazen, even tot mezelf komen.

Met oervertrouwen loop ik binnen en meld me bij de receptie. En vanaf daar liep eigenlijk alles vanzelf. Nieuwe energie, dat is alleen maar wat ik binnen kreeg. Van de plek zelf, van de mensen waarmee ik werk. Ik ontmoet m’n collega’s en ontdek fijne mensen.

Natuurlijk is alles nieuw en de weg zoeken is altijd even een dingetje. Maar het voelt goed en dat is het belangrijkste. Hier kom ik erachter hoe belangrijk energie is. M’n energie is ‘Through The Roof”.

M’n energiepeil stond op 0 en het is weer naar 100% gegaan. En dat voor iemand met ADHD. Ik heb weer nieuwe energie en die energie ga ik vertalen in een nieuwe mindset. En die mindset is: “Hop, die achtbaan in”. Het ironische is wel dat ik achtbanen hartstikke eng vind. Lang leve hoogtevrees.


Maar ik stap wel de spreekwoordelijke achtbaan in. Ik ga genieten van de rit, gooi m’n handen de lucht in. M’n eerste proefdag zit erop. En ik loop over van blijheid. Ik kom thuis bij m’n vriendin en die krijgt een tsunami aan verhalen over zich heen wat ik allemaal heb meegemaakt. Lang leve ADHD.


Ik kan weer stuiteren, één van mijn kwaliteiten. En het is heerlijk om anderen mee te nemen in mijn “Good Vibes’. Ik heb weer de kracht om te inspireren.
Ik ben weer ik. Weet je, je zou bijna zeggen dat ik mezelf heb gemist. Als ik iets wil meegeven in deze column, is dat je je nooit moet laten stagneren door werk. Of je nu stopt met werk of even tussen werk inzit. Of naar werk zoekt. 

Natuurlijk is werk belangrijk, maar werk is niet alles. Werk om te leven, niet leven om te werken. Maar werk wel met plezier.