Dorpssentiment
Als de wind door de bomen ruist tijdens onze wandelingen langs de Oude Maas, probeer ik mezelf voor te stellen wie hier ooit woonden. Mijn grootouders, ooms, tantes en hun buren. Wie woonden er nog meer in dit verdwenen stukje Puttershoek, waar slechts één schuur overeind bleef?
Wat waren hun bezigheden, dromen en toekomstverwachtingen, waar hielden zij van, genoten zij van. Hoe zwaar was hun leven en werken zo halverwege de vorige eeuw? Soms kan ik hen bijna horen praten, zingen, fluisteren, snurken en dromen. De schriftlezing vanaf de preekstoel. Psalmen gezongen in hele noten. Een op hol geslagen fantasie, maar toch…
Er bekruipt mij een nostalgisch gevoel als ik foto’s bekijk van die ingrijpende periode voor de bewoners van het Weverseinde van Puttershoek. De straat waarover ik momenteel een boek schrijf.
Wat een desolate beelden. Huizen met ingestorte daken, losse versplinterde panlatten, dichtgetimmerde panden, omgevallen hekwerk, gebroken ruiten en gescheurde gordijnen.
Waslijnen waaraan ooit hemden en onderbroeken bolden in de wind, die vanaf de Oude Maas door de wijk blies.
Bergen puin, zand en straatstenen. Bulldozers, graafmachines met bemodderde rupsbanden, kranen en ijzeren sloopkogels. Een enkele winkeletalage met achtergebleven etalagemateriaal. Een opgekruld emaillen reclamebord aan een half gesloopte zijgevel.
De inwoonster die zich op pantoffels met een boodschappentas in de hand door de straat haast. Misschien onderweg naar een nog overeind staande winkel of onderweg naar een theevisite bij haar schoonzus. Een eenzame struik.
Arbeiders die met een shagje in de mond hun spades in de klei rammen. Een in de bagger weggezakte vrachtwagen van de firma Konings uit St. Willibrord, welke te bereiken is onder telefoonnummer 441. Diepe bandensporen in het zand.
Dorpsbewoners die op de betonnen brug, turend over de haven de laatste ontwikkelingen bespreken. Een passerende moeder met dochtertje aan de hand, hun rokken wapperend in de wind. Die achteloos geparkeerde brommer.
Enkele foto’s genomen vanaf de torentrans bieden een overzicht van de sloopwerkzaamheden in de buurt van de haven en kerkstoep.
Er zullen vast de nodige tranen zijn gelaten bij het afscheid van deze geliefde, levendige, bruisende buurt. Echter de huizen waren oud en verkeerden vaak in terminale staat.
Gelukkig siert veerkracht de mens. Wat men er materieel gezien voor terug kreeg, was honderd keer beter. Soms moet het gezonde verstand zegevieren.
Toch word ik er met terugwerkende kracht een beetje droevig van. Dat dan weer wel.
Wat waren hun bezigheden, dromen en toekomstverwachtingen, waar hielden zij van, genoten zij van. Hoe zwaar was hun leven en werken zo halverwege de vorige eeuw? Soms kan ik hen bijna horen praten, zingen, fluisteren, snurken en dromen. De schriftlezing vanaf de preekstoel. Psalmen gezongen in hele noten. Een op hol geslagen fantasie, maar toch…
Er bekruipt mij een nostalgisch gevoel als ik foto’s bekijk van die ingrijpende periode voor de bewoners van het Weverseinde van Puttershoek. De straat waarover ik momenteel een boek schrijf.
Wat een desolate beelden. Huizen met ingestorte daken, losse versplinterde panlatten, dichtgetimmerde panden, omgevallen hekwerk, gebroken ruiten en gescheurde gordijnen.
Waslijnen waaraan ooit hemden en onderbroeken bolden in de wind, die vanaf de Oude Maas door de wijk blies.
Bergen puin, zand en straatstenen. Bulldozers, graafmachines met bemodderde rupsbanden, kranen en ijzeren sloopkogels. Een enkele winkeletalage met achtergebleven etalagemateriaal. Een opgekruld emaillen reclamebord aan een half gesloopte zijgevel.
De inwoonster die zich op pantoffels met een boodschappentas in de hand door de straat haast. Misschien onderweg naar een nog overeind staande winkel of onderweg naar een theevisite bij haar schoonzus. Een eenzame struik.
Arbeiders die met een shagje in de mond hun spades in de klei rammen. Een in de bagger weggezakte vrachtwagen van de firma Konings uit St. Willibrord, welke te bereiken is onder telefoonnummer 441. Diepe bandensporen in het zand.
Dorpsbewoners die op de betonnen brug, turend over de haven de laatste ontwikkelingen bespreken. Een passerende moeder met dochtertje aan de hand, hun rokken wapperend in de wind. Die achteloos geparkeerde brommer.
Enkele foto’s genomen vanaf de torentrans bieden een overzicht van de sloopwerkzaamheden in de buurt van de haven en kerkstoep.
Er zullen vast de nodige tranen zijn gelaten bij het afscheid van deze geliefde, levendige, bruisende buurt. Echter de huizen waren oud en verkeerden vaak in terminale staat.
Gelukkig siert veerkracht de mens. Wat men er materieel gezien voor terug kreeg, was honderd keer beter. Soms moet het gezonde verstand zegevieren.
Toch word ik er met terugwerkende kracht een beetje droevig van. Dat dan weer wel.