Boe!

Opeens staat hij voor mij. Zijn wangen en opengesperde mond gaan schuil onder een hoofdkap. Een zwart gewaad slobbert rond zijn lichaam.

Hij wenkt en gebaart, een bebloed mes dreigend naar mij opgeheven. Kom met mij mee. Nu! Met een ruk trekt hij de zwarte kap naar achter. Nietszeggende ogen staren mij vanuit zwarte oogholtes aan. De dood!

Bestek klettert op de grond. Een stuk stokbrood glijdt langzaam naar de rand van mijn bord. In zijn glijvlucht neemt het een paar kommerschijven met zich mee. Mijn hart bonkt als een razende. 

Iemand tikt mij op de schouder. Ik draai me razendsnel om en kijk in andere dode ogen. Het vriendinnetje van de dood. Haar schedel doormidden gespleten met een daarin achtergelaten levensgroot hakmes. Bloed druipt haar langs de mondhoeken, haar gescheurde kleding is bedekt met aarde en stof.

Dit is voor mij iets teveel op de vroege ochtend. Toch al geen ochtendmens, moet je mij niet lastig vallen met deze flauwekul. Ik schrik me de tandjes. Onder ons gezegd, had ik eigenlijk een ander woord in gedachten. Een vreselijke ziekte ofzo. Met gierende hartkleppen zet ik mij aan het ontbijt.

Parijs is in de ban van Halloween. Het wordt groots gevierd, ook hier in het hotel. Schedels met flikkerende lichtjes op de balie, vanuit alle hoeken van de lobby staren dikke spinnen ons aan en bloembakken gevuld met oranje pompoenen. Spinrag overal.

De receptioniste speelt de rol van de dood, haar assistente heeft hals moeite om het hakmes ‘in’ haar hoofd in balans te houden. Het bloed langs haar mondhoeken is klonterig opgedroogd. Waarschijnlijk irriteert het, want heel voorzichtig jeukt ze aan haar kin.

De schuifdeuren zwenken open. Een nietsvermoedende Japanner stapt binnen. Druk bellend en bladerend in zijn paspoort, heeft hij geen oog voor de omgeving. Totdat zijn kofferwielen verstrikt raken in een dikke sliert spinrag en hij abrupt tot stilstand komt. 

Hij kijkt op, verstijfd en slaakt een onverstaanbare kreet. De ondertiteling ontbreekt, maar er zijn vast raakvlakken met mijn reactie. Je zal de dood plotsklaps tegen het lijf lopen, daar rekent toch niemand op!

Hij peutert het spinrag uit zijn kofferwielen. Herpakt zich en maakt, schouder aan schouder met de dood, zoals het een echte Japanner betaamt een selfie. ‘Je kan de dood beter voor zijn en op beeld vastleggen, voordat hij jou te grazen neemt’.Bewijsmateriaal uit de eerste hand... Wijze lui die Japanners.