
De ballen
Gerrit is een gevalletje apart. Een reu in hart en nieren. Met zijn torenhoge testosterongehalte is hij regelmatig niet te harden. Te lang in een roedel gewoond, kreeg hij last van verlatingsangst en vertoonde dominant claimgedrag. Het zal je hond maar zijn en dat is ’t ie toevallig.
De dierenarts is gek op hem. ‘Prachtige eigenzinnige ruwharige teckel. Niet laten plukken, ruw is hij het mooist’, volgens haar. ‘Ruige kop, goed karakter. Grote bek, klein hartje’.
Echter wij hebben dagelijks te dealen met zijn wispelturigheid. Deels karakter, deels verworven. Een hondencoach bood aanvankelijk soelaas. Wij kregen inzicht in zijn gedrag, wisten er beter op te reageren, verder zette het geen zoden aan de dijk.
Bachbloesemdruppels volledig aangepast aan zijn behoeften, hielpen slechts mondjesmaat.
We namen onze toevlucht tot zwaarder geschut. Gerrit was toe aan kalmeringstabletten. Jammer genoeg is een junk op vier poten geen oplossing.
In overleg met de dierenarts grepen wij naar een impopulair middel.
Zijn gereedschap, verantwoordelijk voor zijn machogedrag, werd lamgelegd door chemische castratie. Die ronde jongens verloren al hun glans en verschrompelden tot kikkererwten. Zijn mannelijkheid kreeg een opdoffer, maar zijn gedrag verbeterde.
We haalden opgelucht adem. Het implantaatje werkt gewoonlijk een half jaar, onze rust duurde helaas slechts vijf maanden. Terwijl Gerrits ballen genoten van een nieuwe groeispurt, begonnen de hormonale oprispingen opnieuw. Tijd voor rigoureuze maatregelen. Weg met die tijdbommen!
Onlangs was het zover. Gerrit ging onder het mes, om met de staart tussen de poten en een bedroefde verwijtende blik in de ogen thuis te komen.
Zielige Gerrit. Aangetast in zijn mannelijkheid, gekwetst tot in het diepst van zijn ziel. Het zal je gebeuren.
Voorsorterend op het feit dat eigenzinnige Gerrit subiet korte metten zou maken met de hechtingen in zijn intieme zone, liep hij rond met een oncomfortabele hoofdkap. Maatje extra large, want teckels hebben nu eenmaal lange snuiten. Jammer genoeg hebben zij ook korte pootjes en dat veroorzaakt gedoe.
Had hij jeuk achter zijn oren, dan kon hij er niet bij. Eten en drinken was problematisch. Buitenshuis schepte hij als een volleerde graafmachine grint en grond. Binnenshuis zat hij regelmatig klem tussen de schuifdeur van zijn bench. Wat een frustratie!
Een snel rekensommetje wees inmiddels uit dat Gerrit inmiddels onze ‘hond van zes miljoen’ is. De dierenarts lacht in haar vuistje. Hopelijk is verder sleutelen onnodig.
Zet ‘em op Gerrit! Laat in plaats van je ballen, je softe kant eens zien. Je kan het!
De dierenarts is gek op hem. ‘Prachtige eigenzinnige ruwharige teckel. Niet laten plukken, ruw is hij het mooist’, volgens haar. ‘Ruige kop, goed karakter. Grote bek, klein hartje’.
Echter wij hebben dagelijks te dealen met zijn wispelturigheid. Deels karakter, deels verworven. Een hondencoach bood aanvankelijk soelaas. Wij kregen inzicht in zijn gedrag, wisten er beter op te reageren, verder zette het geen zoden aan de dijk.
Bachbloesemdruppels volledig aangepast aan zijn behoeften, hielpen slechts mondjesmaat.
We namen onze toevlucht tot zwaarder geschut. Gerrit was toe aan kalmeringstabletten. Jammer genoeg is een junk op vier poten geen oplossing.
In overleg met de dierenarts grepen wij naar een impopulair middel.
Zijn gereedschap, verantwoordelijk voor zijn machogedrag, werd lamgelegd door chemische castratie. Die ronde jongens verloren al hun glans en verschrompelden tot kikkererwten. Zijn mannelijkheid kreeg een opdoffer, maar zijn gedrag verbeterde.
We haalden opgelucht adem. Het implantaatje werkt gewoonlijk een half jaar, onze rust duurde helaas slechts vijf maanden. Terwijl Gerrits ballen genoten van een nieuwe groeispurt, begonnen de hormonale oprispingen opnieuw. Tijd voor rigoureuze maatregelen. Weg met die tijdbommen!
Onlangs was het zover. Gerrit ging onder het mes, om met de staart tussen de poten en een bedroefde verwijtende blik in de ogen thuis te komen.
Zielige Gerrit. Aangetast in zijn mannelijkheid, gekwetst tot in het diepst van zijn ziel. Het zal je gebeuren.
Voorsorterend op het feit dat eigenzinnige Gerrit subiet korte metten zou maken met de hechtingen in zijn intieme zone, liep hij rond met een oncomfortabele hoofdkap. Maatje extra large, want teckels hebben nu eenmaal lange snuiten. Jammer genoeg hebben zij ook korte pootjes en dat veroorzaakt gedoe.
Had hij jeuk achter zijn oren, dan kon hij er niet bij. Eten en drinken was problematisch. Buitenshuis schepte hij als een volleerde graafmachine grint en grond. Binnenshuis zat hij regelmatig klem tussen de schuifdeur van zijn bench. Wat een frustratie!
Een snel rekensommetje wees inmiddels uit dat Gerrit inmiddels onze ‘hond van zes miljoen’ is. De dierenarts lacht in haar vuistje. Hopelijk is verder sleutelen onnodig.
Zet ‘em op Gerrit! Laat in plaats van je ballen, je softe kant eens zien. Je kan het!