Knipoog

Alweer elf jaar oud, de tijd vliegt. Parijs, wat een feest. Parijs zien door de ogen van je dochters dochter, heel bijzonder!

Opa is de reisleider, wij dames volgen en stevenen in zijn kielzog door die grote drukke stad. Stad van de liefde. Stad van uitersten. Liefde en leed. Decadentie en haveloze zwervers. Luxe hotels en pop-up slaaptentjes op straat. Vrouwen op torenhoge hakken en arme sloebers met blote voeten, slapend op een ventilatierooster van de metro. Bedelende zigeunerkinderen en kinderen gestoken in designerkleding.

Best confronterend als je deze enorme tegenstellingen voor het eerst ziet. ‘Waarom gaan zij niet werken, bedelen dóe je toch niet?’ Soms kan wat nuancering geen kwaad om een en ander te verhelderen. Ze luistert aandachtig en knikt.

Op het zonnedek van de hop on hop off bus fotografeert zij fanatiek het Parijse leven en alle toeristische highlights. Haar spreekbeurt over Parijs komt eraan en dan kun je maar beter goed beslagen ten ijs komen. Af en toe een vlog tussen de slides van je Power Point Presentatie, vergroot de kans op een goed cijfer.

De Champs-Élysées: daar ligt zij te schitteren. Hét winkelparadijs van de lichtstad. Er is keihard gespaard voor een koopfestijn. Opa wordt achtergelaten in de Applestore. Tijd voor een infuussessie. Zijn telefoon is leeg en anders werkt Google Maps niet meer. Wie weet waar wij dan belanden.

Bij Zara gaat zij los. ‘Oma, past dit bij mijn stijl?’ Net als ooit  bij haar moeder, houd ik mij een beetje op de vlakte. Niet veel zeggen is beter dan te fanatiek adviseren. Zij heeft trouwens best smaak, die tante.

Haar betaalpas veilig opbergend, zegt zij verontwaardigd: ’Stom zeg, ik had uitgerekend dat ik voor 60 euro had uitgezocht, moet ik opeens 71 euro betalen!’ ‘BTW, wat is dat, waarom staat dat niet op het prijskaartje?’ ‘Echt niet eerlijk, Ik vraag wel of ik het bij mama kan declareren’ ‘Nou meid, weinig kans!’, denk ik.

Als ze bij de IrisArtworkPhotoshop haar eigen oog bekijkt, komt het kleine meisje weer tevoorschijn. ‘Wat prachtig! Ik wist niet dat irissen zo mooi zijn!’, roept zij enthousiast. ‘Opa, kijk eens! Oma Leni jij ook!’

Gehoorzaam staar ik even later naar mijn eigen iris. Het enige wat ik zie, zijn een berg rimpels. Met een grijns knipoog ik naar mezelf.

Joie de vivre! Met dank aan kleine- opeens grote meisjes en de dingen die voorbijgaan.