1,2,3,4,5,6,7
De nationale vogeltelling. Elk jaar neem ik me voor mee te doen. Maar… te lastig voor Leni. Ja, ik weet het: het is niet moeilijk. Helaas ben ik in staat om iets simpels heel ingewikkeld te maken.
Help! Wat moet ik noteren en hoe? Net als tijdens het lezen van een kookrecept, schiet ik acuut in de stress. Écht, voordat ik één vogel heb waargenomen ben ik de tel al kwijt.
Toch maar een poging wagen. Het voederhuisje hangt recht in mijn gezichtsveld. Ruimschoots voorzien van een pindanetje, zonnebloempittensilo, houdertje met vogelcake en een appeltje. Rechts ervan een potje met vogelpindakaas en een potje met pitten in het vet. Een uitgelezen zesgangendiner voor onze vogelvrienden.
Het is een komen en gaan rond het vogelhuis. In de kale ribesstruik wacht een koolmeesfamilie geduldig op hun beurt. Gehuld in geel overhemd met zwarte stropdasjes, de borst trots vooruitgestoken. De wat bescheidener pimpelmezen met hun blauwe baseballpetjes zitten strategisch opgesteld in de naburige forsythia. Een stelletje Turkse tortels heeft een plekje veroverd op de pergola. Hevig verliefd kunnen ze bijna niet van elkaar afblijven. Die zijn altijd zó klef.
Een vink met elegant wit vleugelrandje houdt zich wat op de achtergrond. De ekster kijkt toe vanaf een zonnepaneel. Mister World, het beeldschone roodborstje hipt ongeduldig rond. Op de schutting zitten zeven kauwen in hun antracietgrijze kostuum. Hun ogen schitteren verwachtingsvol. Normaal gesproken hebben zij de meeste praatjes.
Wat is er toch aan de hand? De wachtkamer was nog nooit zo vol.
Opeens zie ik het. Twee knalgroene halsbandparkieten bungelen stoer, ieder aan een kant, onder het huisje. De rechterpoot aan het pindanet, de linker vastgeklemd aan de pittensilo. Zonder pardon de boel geconfisqueerd, de regie stevig in eigen hand houdend. De rest heeft het nakijken.
De kauwen zetten krijsend de aanval in. Wij willen óók! Ze duiken bovenop de parkieten. Lange felgekleurde staartveren vliegen in het rond. De groene rakkers kiezen het hazenpad. Terwijl de kauwen bungelend hun schade inhalen, pikken de vink en het roodborstje enkele gevallen pitten van de grond. De duiven doen vrolijk mee. De kool- en pimpelmezen kiezen voor de pindakaas en het vet. Kijk daar komt de Vlaamse gaai aangevlogen. Ook hij pikt een graantje mee.
Zodra de halsbandparkieten hun gezicht weer laten zien, begint het spektakel van voren af aan. Vogels, het zijn net mensen!
En verdorie, vergeet ik weer te tellen.
Help! Wat moet ik noteren en hoe? Net als tijdens het lezen van een kookrecept, schiet ik acuut in de stress. Écht, voordat ik één vogel heb waargenomen ben ik de tel al kwijt.
Toch maar een poging wagen. Het voederhuisje hangt recht in mijn gezichtsveld. Ruimschoots voorzien van een pindanetje, zonnebloempittensilo, houdertje met vogelcake en een appeltje. Rechts ervan een potje met vogelpindakaas en een potje met pitten in het vet. Een uitgelezen zesgangendiner voor onze vogelvrienden.
Het is een komen en gaan rond het vogelhuis. In de kale ribesstruik wacht een koolmeesfamilie geduldig op hun beurt. Gehuld in geel overhemd met zwarte stropdasjes, de borst trots vooruitgestoken. De wat bescheidener pimpelmezen met hun blauwe baseballpetjes zitten strategisch opgesteld in de naburige forsythia. Een stelletje Turkse tortels heeft een plekje veroverd op de pergola. Hevig verliefd kunnen ze bijna niet van elkaar afblijven. Die zijn altijd zó klef.
Een vink met elegant wit vleugelrandje houdt zich wat op de achtergrond. De ekster kijkt toe vanaf een zonnepaneel. Mister World, het beeldschone roodborstje hipt ongeduldig rond. Op de schutting zitten zeven kauwen in hun antracietgrijze kostuum. Hun ogen schitteren verwachtingsvol. Normaal gesproken hebben zij de meeste praatjes.
Wat is er toch aan de hand? De wachtkamer was nog nooit zo vol.
Opeens zie ik het. Twee knalgroene halsbandparkieten bungelen stoer, ieder aan een kant, onder het huisje. De rechterpoot aan het pindanet, de linker vastgeklemd aan de pittensilo. Zonder pardon de boel geconfisqueerd, de regie stevig in eigen hand houdend. De rest heeft het nakijken.
De kauwen zetten krijsend de aanval in. Wij willen óók! Ze duiken bovenop de parkieten. Lange felgekleurde staartveren vliegen in het rond. De groene rakkers kiezen het hazenpad. Terwijl de kauwen bungelend hun schade inhalen, pikken de vink en het roodborstje enkele gevallen pitten van de grond. De duiven doen vrolijk mee. De kool- en pimpelmezen kiezen voor de pindakaas en het vet. Kijk daar komt de Vlaamse gaai aangevlogen. Ook hij pikt een graantje mee.
Zodra de halsbandparkieten hun gezicht weer laten zien, begint het spektakel van voren af aan. Vogels, het zijn net mensen!
En verdorie, vergeet ik weer te tellen.