2020

Toen we elkaar op 1 januari ‘Gelukkig Nieuwjaar’ wensten, hadden we geen vermoeden wat ons te wachten stond. Al snel stond 2020 in het teken van Corona.

Het virus dat mensenlevens neemt en het openbare leven platlegt. Velen dachten optimistisch dat het misschien slechts even zou duren. Echter het werd een jaar van afstand én moed bewaren.

2020 een akelig jaar? In veel opzichten wel. We denken aan de eenzaamheid van isolatie, de druk op zorgpersoneel en onderwijs, faillissementen, verdriet en rouw.

We kunnen niet zomaar meer een boodschappenkarretje pakken, elkaar de hand schudden of spontaan beetpakken, naar een verjaardag of bruiloft gaan.

We moesten wennen aan mondkapjes, communiceren op afstand, thuiswerken en het nieuwe normaal. Een tijd waarin vakkenvuller opeens een cruciaal beroep en negatief een positief woord werd.

De Dikke van Daele kreeg er met ‘anderhalvemetersamenleving’ een woord met torenhoge scrabblewaarde bij.

2020 gaat de boeken in als een jaar waar het leven als in een rollercoaster tientallen keren over de kop ging, de pandemie regeerde.

Wat voelden we ons kwetsbaar en klein. Maar er bleek meer dan dit virus. Winston Churchill zei eens: ‘Never waste a good crisis’, met andere woorden ga de uitdaging aan.

En dat gingen we. Gelukkig leidden ook nu vraagstukken en uitdagingen tot waardevolle en slimme oplossingen. Corona was het moment om het helemaal anders aan te pakken, buiten de geijkte paden te denken en te wandelen.

Innovatie won het van optimalisatie. Kwaliteit van kwantiteit. Ontwikkelingen vormden mensen en omgekeerd.

2020 werd het jaar van relativeren. Het jaar waarin we terug moesten naar de basis. Waarin we leerden hoofdzaken en bijzaken van elkaar te scheiden. Leerden zin en onzin tegen elkaar af te zetten.

Ontdekten wat er echt toe doet. Het jaar waarin saamhorigheid groeide en het besef indaalde dat alles en vooral het leven niet maakbaar is. Een wake-up call van jewelste.

De menselijk behoefte aan licht in de duisternis was nog nooit zo groot. Ik heb zelden in de openbare ruimte zoveel kerstlichtjes zien branden. Alsof we elkaar én onszelf onbewust moed in willen spreken, willen laten zien: we zijn er nog!

Laten we dit licht tot diep in 2021 vasthouden, we zullen het nodig hebben. Corona heeft het jaar bepaald maar niet het jaar gemaakt. Dat deden we zelf, samen met elkaar. 2021, we komen eraan. Schouders eronder. Niet lullend maar poetsend!