BBF

1959. Mijn geboortejaar. De mascara begon aan haar definitieve opmars. Waren het voorheen doosjes met zwarte pancake en een los borsteltje, nu deed de gevulde huls met geïntegreerde borstel haar intrede.

Zieners in de make-up industrie hadden vast weet van mijn geboorte. ‘Er is er nu eentje geboren die op termijn garant staat voor permanente afname’. Ze hadden gelijk.

Tijdens een schoolreis zo rond mijn twaalfde maakte ik kennis met het zwarte wondermiddel. Dé ontdekking van mijn leven.

We zaten in de bus op terugreis naar Puttershoek. Het was bloedheet. Geen airco, heftige dieseldampen, glimmende overvolle asbakjes met oude stinkende sigarettenpeuken en smoezelige witte papieren beschermhoesjes over de stoelen. Met moeite hield ik mijn misselijkheid in bedwang. Zou ik mijn plastic noodtasje tevoorschijn halen?

In de rij stoelen voor mij ontstond beroering. Nieuwsgierig als ik was, vroeg ik wat er aan de hand was. Een klasgenootje stak iets omhoog. Het leek op een vulpen. Er ging bij mij geen enkel lampje branden. Mijn moeder was wars van enige vorm van make-up. Buiten een tubetje Tosca dagcrème dat alleen op hoogtijdagen gebruikt werd en een oude lippenstift waar ze allergisch op reageerde, was er bij ons thuis geen make-up te vinden. De fles eau de cologne daargelaten. Mijn moeder was van de puur natuurgeneratie. En ze had prachtige donkere wimpers.

Mijn klasgenootje had twee oudere zussen. Die zussen hadden wél make-up. Klasgenoot rommelde soms in hun toilettassen. Ze had stiekem een mascara meegenomen. Mascara? Geen flauw idee wat het was, nooit van gehoord. Een korte uitleg volstond. Mijn interesse was gewekt.

Terwijl enkele klasgenootjes het wondermiddel uitprobeerden, kon ik bijna niet wachten op mijn beurt. De misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon. Mijn kleurloze onopvallende maar lange wimpers schreeuwden het uit van verlangen. Met het glimmende asbakje op de stoel voor mij als spiegel, deed ik een eerste poging. Door een hobbel in het wegdek belandde het borsteltje in mijn linkeroog. Au, dat spul prikte. Het vergde wat moeite maar al doende leert men.

Hoewel het spiegelbeeld niet optimaal was, vond ik het resultaat opzienbarend. Wauw! Een totaal andere ik. Een haast goddelijke openbaring. Ik werd overvallen door acute hebberigheid.

Dat hebberige gevoel wilde maar niet verdwijnen. Vier lange jaren jaar later kocht ik van mijn eerste zuur verdiende bonenplukgeld, een heuse Max Factor mascara.

Mascara. Mijn BFF. Zonder haar waag ik me niet buiten.