Begrotingstekort

Ouders zijn soms in staat om ons kroost achter het behang te plakken. Zowel de dreinende kleintjes, maar ook de doordrammende volwassen kinderen.

Vergis je niet, behangpapier is inzetbaar voor alle leeftijden. Kleine kinderen, kleine zorgen: grote kinderen, grote zorgen. Dat schijnt gelijk op te gaan.

Kinderen komen tegenwoordig om in de complimenten. ‘Daar groeien ze van’. De applausgeneratie. Als het tegenzit zijn ze finaal de weg kwijt. Ach, met de tomtomouder immer op de achtergrond, is dat gelukkig geen probleem.

Dan wij. Wíj van rond ’60 zijn opgevoed met een vader die naar Brylcream rook en die het behang van de muur pafte. Een moeder die de keus had uit Vim en soda als ze de badkamer poetste. Honden lieten zichzelf uit en de Beatles waren het verdorven equivalent van Rob de Nijs en de Lords. Toen Phil Bloom zich, tijdens een fractie van een seconde, in haar nakie op tv vertoonde trilde Nederland op haar grondvesten.

Als G.B.J. Hilterman de toestand in de wereld besprak, moesten wijzwijgen en de angst voor een koude oorlog lag als een grauwsluier over de voorgaande generatie. Frits Thors, die in een nacht grijs werd, las het nieuws. 

Lijfstraffen op school waren net afgeschaft. De schoolmelk was niet te nassen. Penvrienden waren hip. Wekelijks met pen en papier aan de slag. De PTT voer er wel bij.

Over post gesproken… Dat tijden veranderen staat vast. Het afnemende aantal poststukken speelt PostNL al jaren parten. Met al het mail- en appverkeer, komen zij er tegenwoordig bekaaid vanaf. 

Als je rond 1920 in Amerika van alle kinderellende verlost wilde zijn, deed je ze gewoon op de post. Hup, naar een ver familielid ergens in Timboektoe. Ja echt! Toentertijd was het daar mogelijk om je kind per post te versturen. Er waren een paar spelregels:

Het kind mocht niet zwaarder zijn dan 25 kilo en voorzien van de benodigde postzegels op hun kleding. Ze reisden per trein, in de postwagon. Er werd goed op hen gepast en ze kregen de nodige voeding. Duur?

Welnee, voor slechts 15 dollarcent aan postzegels reisde je al van Florida naar Virginia, 1100 kilometer verderop. De plaatselijke postbode leverde hun aan huis af. Amerika, altijd al het land van onbegrensde mogelijkheden.

Kinderen per post. Misschien een oplossing voor wanhopige curlingouders, druk met het wegvegen van alle obstakels op Pietjes weg, én voor begrotingstekort van PostNL. Ik zal er eens een mailtje aan wagen.