
Cadeautjes
Voor mijn boek over het Schouteneinde van Puttershoek, heb ik inmiddels al veel hoogbejaarde (oud) bewoners mogen interviewen. Helaas maakt een aantal van hen, door overlijden, het uiteindelijke resultaat niet meer mee. Gelukkig waren ze nog in de gelegenheid hun persoonlijke verhaal te lezen.
Persoonlijke verhalen die voor de een misschien onbeduidend maar voor de ander groots en meeslepend zijn. Verteld vanuit het eigen perspectief en eigen beleving. Voor de een was het dorp groot genoeg, voor de ander te benauwend en slechts een springplank naar de wijde wereld buiten de Hoeksche Waard.
Twee interviews zijn mij sterk bijgebleven. Twee heren. Hoogbejaarde tijdgenoten van verschillende komaf en religieuze achtergrond. De een bleef op Puttershoek, de ander belandde in Noord-Amerika. Gepassioneerd vertelden zij over hun (geboorte)dorp, de straat en haar bewoners. Hun ouders, familie, vrienden en bekenden. Over hun jeugd in het kleine dorp aan de Oude Maas. Paardenmarkt en kermis. Over schandaaltjes, roddels, groot en klein verdriet, grote en kleine liefdes.
Met enthousiasme vertelden zij, onafhankelijk van elkaar, beeldend over het ‘palingvangen’. Eens in de zoveel tijd kwam een palingvisserschip voor onderhoud naar de scheepswerf van Willem van der Sluijs. De inwoners van Puttershoek werden door de dorpsomroeper opgeroepen om naar de scheepswerf te komen. Zij kwamen, gewapend met emmers, om op blote voeten in de beun van het schip achtergebleven paling te vangen.
De palingen verscholen zich daar in de aangekoekte modder. Zij waren snel, glibberig en sprongen met regelmaat weer uit de emmers. De vrouwen stopten hun rokken tussen de lange onderbroek alvorens aan boord te gaan. Het gebeuren maakt hen, na bijna 90 jaar, nog steeds aan het lachen.
Dwars door hun verhalen stroomt de kracht van de herinnering. De troost die ervan uit gaat als je na een lang leven langzaam afscheid neemt van vitaliteit en mobiliteit. ‘Aan het eind van de rit blijken de mooie herinneringen dominant en dat is maar goed ook’, aldus een van de heren. ‘Ik hoef er de deur niet voor uit en niet voor in trein of vliegtuig te stappen. Hoef ze zelfs niet mee te slepen, ze zijn altijd bij me. Het enige wat ik doe, is mijn ogen sluiten om in mijn hoofd door de tijd te reizen. Zonder ticket of toegangsbewijs, ontvouwt zich gratis en voor niets een film met gebeurtenissen waarin ikzelf een rol speel. Prachtig!’.
Herinneringen, cadeautjes van het leven. Ook voor u en mij.
Persoonlijke verhalen die voor de een misschien onbeduidend maar voor de ander groots en meeslepend zijn. Verteld vanuit het eigen perspectief en eigen beleving. Voor de een was het dorp groot genoeg, voor de ander te benauwend en slechts een springplank naar de wijde wereld buiten de Hoeksche Waard.
Twee interviews zijn mij sterk bijgebleven. Twee heren. Hoogbejaarde tijdgenoten van verschillende komaf en religieuze achtergrond. De een bleef op Puttershoek, de ander belandde in Noord-Amerika. Gepassioneerd vertelden zij over hun (geboorte)dorp, de straat en haar bewoners. Hun ouders, familie, vrienden en bekenden. Over hun jeugd in het kleine dorp aan de Oude Maas. Paardenmarkt en kermis. Over schandaaltjes, roddels, groot en klein verdriet, grote en kleine liefdes.
Met enthousiasme vertelden zij, onafhankelijk van elkaar, beeldend over het ‘palingvangen’. Eens in de zoveel tijd kwam een palingvisserschip voor onderhoud naar de scheepswerf van Willem van der Sluijs. De inwoners van Puttershoek werden door de dorpsomroeper opgeroepen om naar de scheepswerf te komen. Zij kwamen, gewapend met emmers, om op blote voeten in de beun van het schip achtergebleven paling te vangen.
De palingen verscholen zich daar in de aangekoekte modder. Zij waren snel, glibberig en sprongen met regelmaat weer uit de emmers. De vrouwen stopten hun rokken tussen de lange onderbroek alvorens aan boord te gaan. Het gebeuren maakt hen, na bijna 90 jaar, nog steeds aan het lachen.
Dwars door hun verhalen stroomt de kracht van de herinnering. De troost die ervan uit gaat als je na een lang leven langzaam afscheid neemt van vitaliteit en mobiliteit. ‘Aan het eind van de rit blijken de mooie herinneringen dominant en dat is maar goed ook’, aldus een van de heren. ‘Ik hoef er de deur niet voor uit en niet voor in trein of vliegtuig te stappen. Hoef ze zelfs niet mee te slepen, ze zijn altijd bij me. Het enige wat ik doe, is mijn ogen sluiten om in mijn hoofd door de tijd te reizen. Zonder ticket of toegangsbewijs, ontvouwt zich gratis en voor niets een film met gebeurtenissen waarin ikzelf een rol speel. Prachtig!’.
Herinneringen, cadeautjes van het leven. Ook voor u en mij.