De wijde wereld
Jongens en meisjes, daar staan jullie dan. In de spotlights. Gekapt en opgemaakt, gekleed in passende kledij tegen de achtergrond van een prachtig decor. De afscheidsmusical van groep 8.
Ongemerkt dwalen mijn gedachten af, terug naar het prille begin. Ooit stapten jullie als kersverse vierjarige kleuters de school binnen. Sommigen vol bravoure met een ondeugende toet, anderen verlegen en afwachtend. Jongens en meisjes die onbevangen de wondere schoolwereld binnenstapten, niet wetend wat jullie allemaal te wachten stond.
Dat was nogal wat: schoolreisjes, juffenfeesten, moeilijke plak-en knipwerkjes, ademloos luisteren naar de avonturen van Jip en Janneke, kringgesprekken, valpartijen van het klimrek, graven in de zandbak, geschaafde knieën, dode hommels op het schoolplein, groot verdriet en klein verdriet... Allemaal hadden jullie zo je dromen en verwachtingen. De jongen die graag prinses wilde worden, het meisje dat altijd juf speelde want dan was zij de ‘baas’, het vriendenclubje dat dolfijnen ving in de haven, het meisje met de oneindige fantasie…
Jullie spelen was leren. De basis werd gelegd.
Na de kleutergroep leverden jullie een stukje vrijheid in. Het serieuzere werk kwam aan bod. Lezen, schrijven, rekenen en alle andere vakken die de nodige bagage opleverden voor de rest van jullie leven.
En nu... nu zijn jullie er klaar voor. Klaar om uit te vliegen naar de middelbare school. Weg uit de vertrouwde omgeving, weg uit de groep waar jullie je eigen plekje veroverden, weg uit het dorp, een nieuw avontuur tegemoet. Verder op weg naar zelfstandigheid.
Op het toneel staat een gemêleerd gezelschap. Groot en klein, stoer en onzeker, ieder met zijn of haar eigen talenten. Samen hebben jullie jarenlang lief en leed gedeeld. De gevoelens zijn van jullie gezicht af te lezen. Blijdschap over de prestatie, een stukje verdriet om het komende afscheid, tegenstrijdige emoties overheersen. Ik vind het altijd weer ontroerend.
Jullie deden vanavond je stinkende best om iets moois neer te zetten. Speelden geweldig, zongen fantastisch en dansten de sterren van de hemel. Het publiek juichte, floot en applaudisseerde.
Jongens en meisjes, het gaat jullie goed. En mocht je opzien tegen alles wat komen gaat, denk dan aan de uitspraak van Albert Einstein die lang geleden op een poster ergens in de school stond. ‘Een persoon die nooit fouten maakt, heeft nog nooit iets nieuws geprobeerd!’ Jullie gaan aan iets nieuws beginnen, de wijde wereld lokt, omarm hem, geniet ervan, ga ervoor en blijf vooral de beste versie van jezelf!
Ongemerkt dwalen mijn gedachten af, terug naar het prille begin. Ooit stapten jullie als kersverse vierjarige kleuters de school binnen. Sommigen vol bravoure met een ondeugende toet, anderen verlegen en afwachtend. Jongens en meisjes die onbevangen de wondere schoolwereld binnenstapten, niet wetend wat jullie allemaal te wachten stond.
Dat was nogal wat: schoolreisjes, juffenfeesten, moeilijke plak-en knipwerkjes, ademloos luisteren naar de avonturen van Jip en Janneke, kringgesprekken, valpartijen van het klimrek, graven in de zandbak, geschaafde knieën, dode hommels op het schoolplein, groot verdriet en klein verdriet... Allemaal hadden jullie zo je dromen en verwachtingen. De jongen die graag prinses wilde worden, het meisje dat altijd juf speelde want dan was zij de ‘baas’, het vriendenclubje dat dolfijnen ving in de haven, het meisje met de oneindige fantasie…
Jullie spelen was leren. De basis werd gelegd.
Na de kleutergroep leverden jullie een stukje vrijheid in. Het serieuzere werk kwam aan bod. Lezen, schrijven, rekenen en alle andere vakken die de nodige bagage opleverden voor de rest van jullie leven.
En nu... nu zijn jullie er klaar voor. Klaar om uit te vliegen naar de middelbare school. Weg uit de vertrouwde omgeving, weg uit de groep waar jullie je eigen plekje veroverden, weg uit het dorp, een nieuw avontuur tegemoet. Verder op weg naar zelfstandigheid.
Op het toneel staat een gemêleerd gezelschap. Groot en klein, stoer en onzeker, ieder met zijn of haar eigen talenten. Samen hebben jullie jarenlang lief en leed gedeeld. De gevoelens zijn van jullie gezicht af te lezen. Blijdschap over de prestatie, een stukje verdriet om het komende afscheid, tegenstrijdige emoties overheersen. Ik vind het altijd weer ontroerend.
Jullie deden vanavond je stinkende best om iets moois neer te zetten. Speelden geweldig, zongen fantastisch en dansten de sterren van de hemel. Het publiek juichte, floot en applaudisseerde.
Jongens en meisjes, het gaat jullie goed. En mocht je opzien tegen alles wat komen gaat, denk dan aan de uitspraak van Albert Einstein die lang geleden op een poster ergens in de school stond. ‘Een persoon die nooit fouten maakt, heeft nog nooit iets nieuws geprobeerd!’ Jullie gaan aan iets nieuws beginnen, de wijde wereld lokt, omarm hem, geniet ervan, ga ervoor en blijf vooral de beste versie van jezelf!