Een pan vol vrede
Toen ik klein was, was ik gek op engelenhaar. Als mijn vader de stugge plukken langzaam uiteen trok tot een ragdun web en rond de lampjes van de kerstboom drapeerde, keek ik verwonderd toe. Tussen de wimpers van mijn toegeknepen ogen, zag ik hoe zich langzaam een mistige magische wereld ontvouwde. Misschien zag de ster van Bethlehem er ook zo uit in die koude winternacht. In gedachten hoorde ik een kolossaal engelenkoor zingen over Vrede op Aarde met in de mensen een welbehagen. ‘Oppassen hè’, herhaalde mijn vader elk jaar weer. ‘Engelenhaar prikt en jeukt, afblijven hoor!’
Met kerst is het eigenlijk niet veel anders. Dagen gevuld met warmte en licht, nostalgie en saamhorigheid. De wereld onder een deken van engelenhaar. Magisch! En toch prikt, jeukt en schuurt het. Immers de echte vrede op aarde ontbreekt.
Bestaat er een recept voor wereldvrede, hoe ziet dat recept eruit en waar kunnen we het vinden? Ik vroeg het aan een leerling, misschien wist hij het antwoord. Vertel eens, hoe maken wij vrede? Hij dacht even na en stak van wal.
‘Er was eens een jongen die goed kon zoeken. Hij ging op wereldreis om de vrede te vinden. In elk land stopte hij iets in zijn koffer. Bloemen en glimmende stenen. Mooi helderblauw water. Thee en kruiden die heerlijk smaakten. Lieve woorden van een wijze mevrouw en de gekleurde veren van een mooie vogel. Hij vond veel dingen die hij kon gebruiken voor de vrede. Hij gooide alles in een grote pan en kookte het heel lang, wel úren. Alle mensen begonnen opeens te zingen en te dansen. Een jaar later was alle oorlog voorbij, dat kwam door alles wat hij meenam en de vrede die lekker rook’.
Ik bedankte hem voor het mooie verhaal en hij ging terug naar zijn klas. Ik mijmerde nog wat na. ‘De geur van de vrede… Knap verzonnen’, dacht ik. ‘Was het maar zo’n feest… vrede uit een pan’.
Oorlogen wereldwijd, bomaanslagen en ontelbare doden. Polariserende politieke partijen die mensen tegen elkaar opzetten en terwijl wij kerstkaarten met alle goeds versturen, slaan duizenden mensen elders op de vlucht. Wij investeren in dure kerstkransen, kerststukken en kerstcadeaus, genieten van verfijnde gerechten, lichtslingers en kaarsen. En eigenlijk, eigenlijk gaat het alleen om ons eigen geluk. Daarmee verliest kerst haar diepere waarde.
Moeten we het niet breder trekken, zodat december voor alle mensen, in plaats van een maand, een jaar lang duurt? Dat de wereld een school wordt waarin we elkaar inspireren, van elkaar leren, elkaar proberen te begrijpen, samen lachen en huilen, elkaar herinneren aan de boodschap van kerst en onder een allesomvattende regenboog vooral zoeken naar overeenkomsten in plaats van verschillen?
Als dan de rook van gourmet en kaasfondue is opgetrokken, de kerstboom in de tuin ligt, de lichtjes rond de haspel en de versiering op zolder… is het tijd voor een pan vol simpele ingrediënten. Liefde, aandacht, troost, respect, een glimlach, vriendelijke woorden, prachtige kleuren, bloemengeuren en wat helder water. Tijd voor, al is het slechts een béétje, Vrede op aarde.
Met kerst is het eigenlijk niet veel anders. Dagen gevuld met warmte en licht, nostalgie en saamhorigheid. De wereld onder een deken van engelenhaar. Magisch! En toch prikt, jeukt en schuurt het. Immers de echte vrede op aarde ontbreekt.
Bestaat er een recept voor wereldvrede, hoe ziet dat recept eruit en waar kunnen we het vinden? Ik vroeg het aan een leerling, misschien wist hij het antwoord. Vertel eens, hoe maken wij vrede? Hij dacht even na en stak van wal.
‘Er was eens een jongen die goed kon zoeken. Hij ging op wereldreis om de vrede te vinden. In elk land stopte hij iets in zijn koffer. Bloemen en glimmende stenen. Mooi helderblauw water. Thee en kruiden die heerlijk smaakten. Lieve woorden van een wijze mevrouw en de gekleurde veren van een mooie vogel. Hij vond veel dingen die hij kon gebruiken voor de vrede. Hij gooide alles in een grote pan en kookte het heel lang, wel úren. Alle mensen begonnen opeens te zingen en te dansen. Een jaar later was alle oorlog voorbij, dat kwam door alles wat hij meenam en de vrede die lekker rook’.
Ik bedankte hem voor het mooie verhaal en hij ging terug naar zijn klas. Ik mijmerde nog wat na. ‘De geur van de vrede… Knap verzonnen’, dacht ik. ‘Was het maar zo’n feest… vrede uit een pan’.
Oorlogen wereldwijd, bomaanslagen en ontelbare doden. Polariserende politieke partijen die mensen tegen elkaar opzetten en terwijl wij kerstkaarten met alle goeds versturen, slaan duizenden mensen elders op de vlucht. Wij investeren in dure kerstkransen, kerststukken en kerstcadeaus, genieten van verfijnde gerechten, lichtslingers en kaarsen. En eigenlijk, eigenlijk gaat het alleen om ons eigen geluk. Daarmee verliest kerst haar diepere waarde.
Moeten we het niet breder trekken, zodat december voor alle mensen, in plaats van een maand, een jaar lang duurt? Dat de wereld een school wordt waarin we elkaar inspireren, van elkaar leren, elkaar proberen te begrijpen, samen lachen en huilen, elkaar herinneren aan de boodschap van kerst en onder een allesomvattende regenboog vooral zoeken naar overeenkomsten in plaats van verschillen?
Als dan de rook van gourmet en kaasfondue is opgetrokken, de kerstboom in de tuin ligt, de lichtjes rond de haspel en de versiering op zolder… is het tijd voor een pan vol simpele ingrediënten. Liefde, aandacht, troost, respect, een glimlach, vriendelijke woorden, prachtige kleuren, bloemengeuren en wat helder water. Tijd voor, al is het slechts een béétje, Vrede op aarde.