Emo-eter

Ik zit me toch hoog in mijn emoties. Vijftien kilometer verkeersangst op de achterbank. Ik kon wel janken. En dat deed ik. Keihard, van pure ellende.
Zolang ik energie heb om sprintjes te trekken voor boze buurvrouwen en racende elektrische fietsers, kom ik er helaas niet onderuit. De maandelijkse gang naar mijn lijfarts met haar getatoeëerde wenkbrauwen.

Voor het anabole shot ter ondersteuning van mijn chronisch geblesseerde heup. Dat krijg je als je vaak op het dak klimt, zeggen ze. Zo’n venijnige prik in mijn kont. Aardig mens die lijfarts van me, zij heeft alleen ongelofelijk gore beloningssnoepjes.

Of het helpt? Wat helpt? Oh, die prikken. Ja, het helpt, maar ‘t blijft een marteling. Toe maar, nog meer martelpraktijken binnen een paar minuten. Een vaccinatie. De zenuwen gieren mij inmiddels door de strot. Mijn jaarlijkse gezondheidscheck… Nu al? krijg nou wat! Ik flip bijna de tent uit.

Ben ik een lieve jongen, meent u dat écht? Pffff! Dat mens kan me daar slijmen. Of zij even in mijn liezen mag voelen? Wat valt daar te voelen? Helemaal niks! Ze voelt niks. Ik zei het toch: ‘luisteren is een vak mevrouwtje!’ Temperaturen, bah. ‘Huppakee, je staartje omhoog!’, kirt ze.  Natuurlijk niet, ik hou mijn staart stijf, dat ding komt er van mijn lang zal zij leven niet in.

Gewrichten en spieren. Prima natuurlijk, op die heup na. Dat had ik u zelf wel kunnen vertellen. Ik spring dagelijks als een jonge god via de schutting, op de schuur, naar het balkon. Makkie.

 Hartfunctie, perfect. Wist ik, zo lang het klopt, klopt het.

Gebitcontrole… Oei, daar ga ik spontaan van kwijlen. Rotte kies en tandsteen. Die duiven van tegenwoordig vreten veel te veel toegevoegde suikers. En als ík hún dan weer eet, dan weet je wel hoe laat het is. Kan d’r weinig aan veranderen, dat is aan die gevederde vrienden.

Gewicht. Yes! Bijna een kilo aangekomen. Kan ik ook eens meedingen naar de periodieke hangbuiktitel voor alle je-weet-wel- rooien uit de buurt!

Verklaring voor mijn gewichtstoename? Appeltje, eitje. Ik vreet me een slag in de rondte tegenwoordig. De baas voert mij voortdurend soepjes en snoepjes. Natuurlijk komt dit voort uit schuldgevoel, onmiskenbaar compensatiegedrag. Gewoon goedmakers voor de komst van die levensgevaarlijke indringer. Die Greyson of te wel dat Dutch- Ray of Light- geval. Leer mij wat, mijn psychologische inzicht is best goed ontwikkeld.


En ja, ik ben nu eenmaal een emo-eter!