Enzo 2005- 2022

Enzo van ‘t Katoennestje deed zijn intrede. Een Coton de Tulèar van stand, geboren in het Belgische Meisse, een bolletje crèmekleurig gemêleerde wol.
Het was een dondersteen. Op puppycursus zetten hij en twee medecursisten, de bulletjes Cees & Co, de boel op stelten. Onder zijn aanvoering kwam er van ‘opvoeden, leren en corrigeren’ niets terecht. Niet verwonderlijk dat we na zes weken, met restitutie van lesgeld, werden verzocht de puppycursus te verlaten. Gevalletje hopeloos, een stoorzender. De basiscommando’s gingen oor in oor uit, eigenzinnigheid stond voorop bij onze ongediplomeerde stuiterbal. Luisteren? Nooit van gehoord.
Met huisgenoot Scooby, zijn partner in crime, trakteerde hij de postbode, krantenbezorger en anderen die voorbij kwamen op hartstochtelijke blafconcerten. Post en reclamefolders bereikten vrijwel nooit ongeschonden de deurmat. Met zijn reputatie werd ons mormeltje natuurlijk aangemerkt als de aanstichter. Nadat maatje Scooby vier jaar geleden naar het hondenwalhalla ging, bleek dat we Enzo jarenlang vals beschuldigden. Er werd niet meer geblaft; ‘totaal oninteressant joh, die brievenbus’. Mee blaffen was gewoon een teken van saamhorigheid, een wezenlijk onderdeel van hun maatschap.
Het liefst kuierde hij op zijn gemak door de tuin. Beetje door de hortensia’s rauzen, de kippen pesten, eksters en buurtkatten opjagen, naar muggen happen en dromerig in de verte staren. Bij buikpijn gewoon even een flinke hap gras. Gek op pasta met rode saus. Het laatste hapje van baasjes boterham was voor hem. Na een bezoek aan de trimmer paradeerde hij als een dandy door de kamer. Staart en neus in de lucht. Knuffelkont, vrolijke kindervriend en hartstochtelijke reuenhater.
De laatste maanden werd zijn wereldje kleiner. Hij werd een krakend wagentje. Gedaan waren de lange wandelingen en zijn aartsvijanden interesseerden hem niet meer. Hij dutte tevreden in zijn mand. Echter voor een bak voer en een geurende portie pasta mochten we hem altijd wakker maken. Die sloeg hij niet af.
Een week of twee geleden bleek zijn staar definitief overgegaan in blindheid. Onzeker zocht hij zijn weg door huis en tuin.
Vandaag deden we hem uitgeleide. Oud, blind en klaar met het leven. Maar liefst 17 jaar en 3 maanden oud. Mijn troosthond, onze trouwe aanhankelijke Enzo. Een laatste knuffel en daar ging hij. Slaap zacht jochie.