Febrewarigekje

Hoewel ik het persoonlijk wel wat dommig vind om zo vroeg in het jaar te ontluiken. De Vlamingen noemen haar daarom liefkozend ‘Febrewarigekje’. Echter sneeuw en ijs deren haar niet, onverwoestbaar trotseert zij de elementen. Weet u hoe zij aan haar naam komt? De legende gaat zo.
‘Nadat God alles geschapen had, maakte hij de sneeuw en gaf haar opdracht zelf een kleur te zoeken. Alles had al een kleur. De aarde was bruin, de zon was goud, het gras was groen, de rozen waren rood, de lucht was blauw. De sneeuw ging hoopvol op pad.
‘Aarde, mag ik een beetje van jouw kleur?’ Maar de aarde sliep en antwoordde niet. ‘Gras, mag ik een beetje van jouw groen?’. Het gras had moeite om te delen en antwoordde niet. De sneeuw smeekte de roos om een beetje van haar prachtige rood. De verwaande roos draaide hem de rug toe. De lucht was te hoog om de vraag te horen en de zon had geen tijd om te antwoorden want zij had het veel te druk met schijnen.
De sneeuw werd er moedeloos van, was er dan niemand die hem wilde helpen? Hij sjokte naar de rand van het bos en zag daar een klein teer bloempje. ‘Alsjeblieft, alsjeblieft, mag ik een beetje van jouw kleur?’, vroeg de sneeuw. Het bloempje keek hem aan en zei: ‘Natuurlijk, neem gewoon zoveel je nodig hebt’.
Vanaf die tijd is de sneeuw stralend wit en wordt het bloempje ’sneeuwklokje’ genoemd. Én is zij het enige bloempje dat de sneeuw, als beloning voor haar onbaatzuchtigheid en haar bereidheid te delen, geen kwaad doet,’.
Op de dijk stonden zij al en deze week zag ik hen ook in onze tuin voorzichtig tevoorschijn komen. Vandaag waren ze, op hun favoriete plek tussen de leiplatanen, alweer een stuk groter gegroeid. De klokjes worstelen zich tussen de grote composterende bladeren manmoedig een weg naar het licht. Om als teken van hoop te stralen en de lente welkom te luiden! verhaal over hoe de sneeuw aan zijn kleur komt