Happy end
Zo nu en dan heb ik er last van. Ik staar naar een leeg scherm. Er komen geen woorden. Geen inspiratie, geen goddelijke vonk. Nothing, ничего, ei mitään, neat, niets, noppes, nada! Het notitieblokje op mijn nachtkastje bleef afgelopen week angstvallig leeg.
Writers block. Groot woord voor een gek leeg gevoel. Ik weet het niet meer terwijl er zoveel dingen zijn waarmee ik ingedachten bezig ben. De brand in vluchtelingenkamp Moria op Lesbos, onze hond die door ouderdom steeds langzamer gaat lopen, de tweede Coronagolf, de kat die een injectie moet en de moeilijk bereikbare dierenarts, de toestand in Wit-Rusland, mijn achterband die telkens langzaam leegloopt.
Al dagenlang, houd ik mijn ogen en oren wagenwijd open. Op zoek naar een geschikt onderwerp. Soms komen de onderwerpen me aangevlogen en kom ik tijd te kort om ze op papier te krijgen en nu…
Wat is dat toch? Gedachteloos speel ik met de steen die al enkele dagen op tafel ligt. Gevonden bij het bankje op de dijk bij de Puttershoekse haven. Het bankje met het poëtische opschrift; ‘Hier werd de dijk gedicht. Hier heerst het vergezicht’.
Ik zit weer aan de kant van het ‘vergezicht’ te genieten van dat vergezicht. De zon schijnt. Op de Oude Maas passeert, met zwaar dreunende dieselmotor, de Veerhaven XII.
Naast de steiger van de veerpont, danst een Golden retriever in de golven. Terwijl ik mijn veter strik, valt mijn oog op iets blauws tussen het hoge gras. Omdat gras doorgaans groen is, buk ik me om het blauw nader te bestuderen. Het blijkt een langwerpige steen te zijn. Een beschilderde steen. Leuk!
Op de steen zie ik een zeemeermin, zittend op een rotsblok. Badend in het maanlicht dat weerspiegelt in het water. Schitterende sterren staan aan de zwarte hemel.
Ariel, het is Ariel, de kleine zeemeermin. Disneypersonage uit de jeugd van mijn kinderen. Ariel staart, in gedachten verzonken, over het donkere water. Haar rode haardos valt tot ver over haar middel, haar gouden staart rust op het rotsblok.
De steen trekt me mee in het oude verhaal. Waar denkt Ariel aan? Verliefd als ze is, aan de onbereikbare prins Erik? Aan hoe ze alles heeft verklooid, aan de puinhopen die ze achterliet? Wie zal het zeggen.
Uiteindelijk loopt het sprookje van Hans Christiaan Andersen, zoals de meeste sprookjes, goed af. En ze leefden nog lang en gelukkig….
Hé, Happy Stones Hoeksche Waard ‘F’, bedankt voor het happy end van deze column. Samen hebben we het gefikst!
Writers block. Groot woord voor een gek leeg gevoel. Ik weet het niet meer terwijl er zoveel dingen zijn waarmee ik ingedachten bezig ben. De brand in vluchtelingenkamp Moria op Lesbos, onze hond die door ouderdom steeds langzamer gaat lopen, de tweede Coronagolf, de kat die een injectie moet en de moeilijk bereikbare dierenarts, de toestand in Wit-Rusland, mijn achterband die telkens langzaam leegloopt.
Al dagenlang, houd ik mijn ogen en oren wagenwijd open. Op zoek naar een geschikt onderwerp. Soms komen de onderwerpen me aangevlogen en kom ik tijd te kort om ze op papier te krijgen en nu…
Wat is dat toch? Gedachteloos speel ik met de steen die al enkele dagen op tafel ligt. Gevonden bij het bankje op de dijk bij de Puttershoekse haven. Het bankje met het poëtische opschrift; ‘Hier werd de dijk gedicht. Hier heerst het vergezicht’.
Ik zit weer aan de kant van het ‘vergezicht’ te genieten van dat vergezicht. De zon schijnt. Op de Oude Maas passeert, met zwaar dreunende dieselmotor, de Veerhaven XII.
Naast de steiger van de veerpont, danst een Golden retriever in de golven. Terwijl ik mijn veter strik, valt mijn oog op iets blauws tussen het hoge gras. Omdat gras doorgaans groen is, buk ik me om het blauw nader te bestuderen. Het blijkt een langwerpige steen te zijn. Een beschilderde steen. Leuk!
Op de steen zie ik een zeemeermin, zittend op een rotsblok. Badend in het maanlicht dat weerspiegelt in het water. Schitterende sterren staan aan de zwarte hemel.
Ariel, het is Ariel, de kleine zeemeermin. Disneypersonage uit de jeugd van mijn kinderen. Ariel staart, in gedachten verzonken, over het donkere water. Haar rode haardos valt tot ver over haar middel, haar gouden staart rust op het rotsblok.
De steen trekt me mee in het oude verhaal. Waar denkt Ariel aan? Verliefd als ze is, aan de onbereikbare prins Erik? Aan hoe ze alles heeft verklooid, aan de puinhopen die ze achterliet? Wie zal het zeggen.
Uiteindelijk loopt het sprookje van Hans Christiaan Andersen, zoals de meeste sprookjes, goed af. En ze leefden nog lang en gelukkig….
Hé, Happy Stones Hoeksche Waard ‘F’, bedankt voor het happy end van deze column. Samen hebben we het gefikst!