Kleine Catootje
Ein-de-lijk! Onze logé isin dromenland, de plek waar zij volgens de voorspellingen allang had moeten zijn. Zij schurkt zich onder haar fleecedekentje. Kleine Catootje. Drie maandjes oud, met haar zwartbruine haar en pientere oogjes.
Ik slaak een zucht van verlichting. Zo, dít valt tegen als je het niet meer gewend bent. Op een of andere manier begrijp ik haar niet. Ben ik er inmiddels te oud voor? Wel nee, met kleuters heb ik toch ook zelden problemen!
Als zij mij strak aankijkt, mijn hand grijpt en kwijlend in mijn vingers bijt en erop sabbelt. Aan mijn vest trekt en niet loslaat. Zachte geluidjes maakt of keihard huilt. Wat wil zij? Moet ik met haar spelen, voor haar zingen, tegen haar praten? Zucht. Misschien heb ik een bijscholingscursus nodig.
Nu zij toch slaapt, kan ik wel even googelen, wellicht begrijpt ik haar straks beter.
Strak aankijken met verwijde pupillen: zij houdt van jou en wil jouw onverdeelde aandacht.
Gelukkig, pak van mijn hart!
Op jouw vingers sabbelen en zacht bijten: zij houdt van jou. Jippie, een fijne bevestiging.
Aan kleding trekken en halsstarrig vasthouden: zij houdt van jou en wil spelen. Drie keer is scheepsrecht.
Geluidjes maken als zij je ziet: zij houdt van jou.
Huilen als je uit het zicht verdwijnt: zij mist jou, voelt zich bij jou op haar gemak en zij… juíst… vul maar in. Zij houdt van jou. Zie je wel! Inmiddels vijf keer bingo.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat al het ‘houden van’, wat overdreven is. Maar ja, na zoveel bemoedigende woorden gaat het straks zeker lukken! Hoe lang nog, voordat ze haar op komen halen? Oh, een uur. Hopelijk is het geen kort slaapje. Nogmaals zucht. Ik ben gewoon ongeschikt als oppas.
Nee, nee, nee, daar komt zij weer. Kom op meisje, nog even een tukkie. Tevergeefs, zij zet me daar een keel op. Huppakee de Winter, geen paniek: zij houdt van je, ZIJ HOUDT VAN JE! Gewoon een slokje drinken erin en dan kijken we verder. Au! Nu bijt zij keihard in mijn kuit. Hè, er komt spontaan iets boven borrelen. Plassen? Wandelen met dit weer? Écht niet. Hendrik, klusje voor jou, ik ben al van de entertainmentcommissie.
Na drie uur is mijn vermoeide conclusie: Puppy’s, het zijn net baby’s. Alleen zullen zij nooit gaan praten dus makkelijker wordt het niet. Da’s dan wel jammer.
Ik slaak een zucht van verlichting. Zo, dít valt tegen als je het niet meer gewend bent. Op een of andere manier begrijp ik haar niet. Ben ik er inmiddels te oud voor? Wel nee, met kleuters heb ik toch ook zelden problemen!
Als zij mij strak aankijkt, mijn hand grijpt en kwijlend in mijn vingers bijt en erop sabbelt. Aan mijn vest trekt en niet loslaat. Zachte geluidjes maakt of keihard huilt. Wat wil zij? Moet ik met haar spelen, voor haar zingen, tegen haar praten? Zucht. Misschien heb ik een bijscholingscursus nodig.
Nu zij toch slaapt, kan ik wel even googelen, wellicht begrijpt ik haar straks beter.
Strak aankijken met verwijde pupillen: zij houdt van jou en wil jouw onverdeelde aandacht.
Gelukkig, pak van mijn hart!
Op jouw vingers sabbelen en zacht bijten: zij houdt van jou. Jippie, een fijne bevestiging.
Aan kleding trekken en halsstarrig vasthouden: zij houdt van jou en wil spelen. Drie keer is scheepsrecht.
Geluidjes maken als zij je ziet: zij houdt van jou.
Huilen als je uit het zicht verdwijnt: zij mist jou, voelt zich bij jou op haar gemak en zij… juíst… vul maar in. Zij houdt van jou. Zie je wel! Inmiddels vijf keer bingo.
Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat al het ‘houden van’, wat overdreven is. Maar ja, na zoveel bemoedigende woorden gaat het straks zeker lukken! Hoe lang nog, voordat ze haar op komen halen? Oh, een uur. Hopelijk is het geen kort slaapje. Nogmaals zucht. Ik ben gewoon ongeschikt als oppas.
Nee, nee, nee, daar komt zij weer. Kom op meisje, nog even een tukkie. Tevergeefs, zij zet me daar een keel op. Huppakee de Winter, geen paniek: zij houdt van je, ZIJ HOUDT VAN JE! Gewoon een slokje drinken erin en dan kijken we verder. Au! Nu bijt zij keihard in mijn kuit. Hè, er komt spontaan iets boven borrelen. Plassen? Wandelen met dit weer? Écht niet. Hendrik, klusje voor jou, ik ben al van de entertainmentcommissie.
Na drie uur is mijn vermoeide conclusie: Puppy’s, het zijn net baby’s. Alleen zullen zij nooit gaan praten dus makkelijker wordt het niet. Da’s dan wel jammer.