Komen en gaan
Vanaf zo’n vijftig meter afstand staart hij mij strak mij. Zijn felle groenbruine ogen kijken recht in de mijne. Zonder een enkele beweging staat hij doodstil op het pad naast ons huis. Zijn volle dikke staart hangt naar beneden, de oren attent gespitst, de spieren gespannen om bij gevaar weg te rennen. Zijn prachtige roodbruine vacht licht op in de avondzon. Een mannetjesvos.
Om deze magische ontmoeting niet te verstoren, durf ik mij bijna niet te bewegen. Als een knappend takje de stilte verstoort, neemt hij soepel en razendsnel de benen. Het hele gebeuren duurt slechts een luttele minuut.
Het is mooi op het Zweedse eiland Gotland. Alles gaat hier zijn relaxte gangetje. Niemand heeft haast. Zelfs de combines lijken minder herrie te maken. Geiten doen zich tegoed aan de begroeiing tussen de rotsige bodem van hun weiland, balanceren op de keien. Schapen met krullerige vacht zoeken de schaduw onder de naaldbomen. De Oostzee is nooit ver weg en voorziet in een koel windje.
De kleuren van het landschap, de glooiende akkers met her en der verspreide keien: overblijfselen van Vikinggraven, de oude zwarte molens en grazende roodbonte runderen. Het wuivende witbloeiende gras.
Als ik uit het raam kijk, zie ik in de verte het zilveren water van de zee. Kleine vissershutten langs de oever en een enkele bunker als overblijfsel van de verdedigingslinie uit WOII. Dikke hommels vermaken zich uren op de paarse bloemen in de tuin. Kleine vlinders buitelen onder de zonneparasols. Een oase van rust, ruimte en stilte.
Af en toe passeert er een auto. Grote stofwolken opwerpend over de onverharde weg. Verdwaalde fietsers stof happend achter zich latend. De achterruit van onze auto is compleet verzand, daar kan een enkele regendruppel niets aan veranderen.
Een eind verderop, in Galrum in Alskog, ligt een grafveld van de Vikingen. Zij cremeerden hun doden totdat slechts de botten overbleven. Deze werden gereinigd en gekruist in aardewerken potten of huisvormige urnen geplaatst.
Grote keien, gelegd in de vorm van schepen, markeren de plek waar de urnen werden begraven. De keien zijn begroeid met veelkleurig korstmos. Ongelooflijk dat deze graven uit de Late Bronstijd (1500-1100 voor Christus) bewaard zijn gebleven. Ze vertellen een stukje van het verhaal van de Vikingen en hun beleving van leven en dood. Zij gingen zoals ze kwamen. In schepen. Terug naar de basis.
Om deze magische ontmoeting niet te verstoren, durf ik mij bijna niet te bewegen. Als een knappend takje de stilte verstoort, neemt hij soepel en razendsnel de benen. Het hele gebeuren duurt slechts een luttele minuut.
Het is mooi op het Zweedse eiland Gotland. Alles gaat hier zijn relaxte gangetje. Niemand heeft haast. Zelfs de combines lijken minder herrie te maken. Geiten doen zich tegoed aan de begroeiing tussen de rotsige bodem van hun weiland, balanceren op de keien. Schapen met krullerige vacht zoeken de schaduw onder de naaldbomen. De Oostzee is nooit ver weg en voorziet in een koel windje.
De kleuren van het landschap, de glooiende akkers met her en der verspreide keien: overblijfselen van Vikinggraven, de oude zwarte molens en grazende roodbonte runderen. Het wuivende witbloeiende gras.
Als ik uit het raam kijk, zie ik in de verte het zilveren water van de zee. Kleine vissershutten langs de oever en een enkele bunker als overblijfsel van de verdedigingslinie uit WOII. Dikke hommels vermaken zich uren op de paarse bloemen in de tuin. Kleine vlinders buitelen onder de zonneparasols. Een oase van rust, ruimte en stilte.
Af en toe passeert er een auto. Grote stofwolken opwerpend over de onverharde weg. Verdwaalde fietsers stof happend achter zich latend. De achterruit van onze auto is compleet verzand, daar kan een enkele regendruppel niets aan veranderen.
Een eind verderop, in Galrum in Alskog, ligt een grafveld van de Vikingen. Zij cremeerden hun doden totdat slechts de botten overbleven. Deze werden gereinigd en gekruist in aardewerken potten of huisvormige urnen geplaatst.
Grote keien, gelegd in de vorm van schepen, markeren de plek waar de urnen werden begraven. De keien zijn begroeid met veelkleurig korstmos. Ongelooflijk dat deze graven uit de Late Bronstijd (1500-1100 voor Christus) bewaard zijn gebleven. Ze vertellen een stukje van het verhaal van de Vikingen en hun beleving van leven en dood. Zij gingen zoals ze kwamen. In schepen. Terug naar de basis.