Konijnen en zo

Vroeger hadden wij een konijn. Zwart-witte Henk. Henk woonde buiten in een riant hok. Hij werd vertroeteld en kreeg elke avond wat lekkers toegestopt in de vorm van een wortel of andere verse groenten.

Aanvankelijk werd zijn hok fanatiek geboend door de kinderen. Totdat Henk ging bijten, van de een op de andere dag zette hij zijn tanden in elk menselijk lichaamsdeel dat voorbij kwam. De interieurverzorgers haakten af uit angst een vingerkootje te verliezen. 

Ons ouderlijk lot was beslist, wij waren de klos. Dat ónze vingers het risico liepen op vroegtijdige amputatie was niet belangrijk. Onder het mom: ‘steek pa en ma een veer in hun achterste’ werd de klus uitbesteed. ‘Jullie durven dat wel, knap hoor!’, riepen de voormalige schoonmakers in koor. 

Op een dag lag Henk, koud en stijf, languitgestrekt in zijn hok. Henk was onverwachts gaan hemelen. Er werden wat traantjes gelaten, want Henk was zóó ontzettend lief. Over de doden niets dan goeds. Henk kreeg een plechtig ingetogen begrafenis onder de Forsythia, compleet met houten kruis. 

Het ene verhaal lokt het andere uit. Ik sla via Henk een zijweg in naar zo’n ander verhaal. De menselijke drang naar bekendheid en eeuwige roem. Het Guinness book of records loopt ervan over. Sommige mensen gaan daarin heel ver 

Extreem lange nagels, langer dan zes meter, zijn geen uitzondering. Het resultaat van zesenzestig jaar lang de nagelknipper negeren. Kastelen gebouwd van vier miljoen lucifers. Twee liter frisdrank met ‘prik’ naar binnen werken in achttien seconden. Eieren stapelen: vier stuks, probeer het eens… Ruim elfduizend piercings waarvan honderden in het gezicht en nog steeds met plezier in de spiegel kijken. Honderdnegen push ups in een minuut. 

Welshman Graig pakte het anders aan. Hij koos voor een dure hobby. Tatoeages. Van Engeland, Nederland, Amerika en van China tot Japan, overal gingen tatoeëerders vlijtig te keer. Sinds kort heeft Graig een gevarieerde collectie van negenenzestig tatoeages van konijnen op het lijf én een wereldrecord op zak. 

Waarom konijnen? Zijn verklaring: ‘Ik houd van de esthetiek van een konijn’. Maar als je het mij vraagt, gaat het met konijnentatoeages hetzelfde als met de natuurlijke exemplaren. Zij lusten er wel pap van en kunnen er geen genoeg van krijgen. Voor je het weet, zit je met een kolonie opgescheept.