Lelijk
Hier, langs de kust van Aruba, wemelt het van de bruine Peruaanse pelikanen. Imposante verschijningen op de rotsen langs en in de Caribische Zee. Ze kijken vreselijk sacherijnig uit hun venijnige oogjes, maar zijn bijna vertederend mooi van lelijkheid.
Ik kan er geen genoeg van krijgen om deze, prehistorisch ogende, roofvogels te observeren. Zo moeten zij er dertig miljoen jaren geleden ook uit hebben gezien.
Boca Catalina is een heerlijke snorkelplek én de habitat van veel pelikanen. Terwijl manlief het leven onder water bekijkt, zit ik op mijn strandstoeltje in de wind met de camera in de aanslag. Ik ben op pelikanenjacht.
’s Ochtends zijn de bruine rakkers het actiefst. Ze foerageren soms alleen, soms in groepen. Hun lievelingskostje is vis, echter een schildpad, amfibie of schaaldier slaan zij niet af. Ook lekker hoor!
Speurend cirkelen en zweven zij door de lucht. Ze zijn in staat van grote hoogte vissen te zien zwemmen. Eenmaal een vis gesignaleerd, storten ze zich als een pijl naar beneden om met hoge snelheid met hun snavel het wateroppervlak te doorklieven en hun prooi op te scheppen. Stuntmannen eerste klas. Dat ze nooit te pletter slaan, is een wonder te noemen.
Zie je op een plek veel snorkelaars, dan weet je genoeg: daar zit veel vis. Hou gewoon het luchtruim in de gaten en je ziet geheid een pelikaan.
Ze schrikken er niet van terug om gewoon midden tussen de argeloze visliefhebbers te duiken. ‘Bloody hell’, riep een Amerikaan geconfronteerd met zo’n superduiker die rakelings langs zijn benen schoot.
Waar een pelikaan duikt, is altijd wel een lachmeeuw in de buurt. Zij proberen heel sneaky een graantje mee te pikken van de buit. Wanneer Piet Pelikaan boven komt, is daar razendsnelle Leendert Lachmeeuw die vaak kans ziet een visje te jatten uit de opengesperde snavel.
Na de jacht is het tijd om, met volle buik, relaxt op een rots op te drogen. Ze hebben zo hun voorkeursrots, te herkennen aan de in witte druipers aangekoekte ontlasting.
Omringt door lachmeeuwen, die niet altijd tolerant worden bejegend, wordt er druk gepoetst en worden de veren recht gestreken. Daarna een dutje in de zon en na een uurtje geeft de knorrende maag aan dat het tijd is voor een volgende vlucht.
Ik hou van die lelijkerds. Misschien had mijn moeder gelijk: ‘de lelijkste zijn de liefsten’ en in dit geval zeker het meest interessant.
Ik kan er geen genoeg van krijgen om deze, prehistorisch ogende, roofvogels te observeren. Zo moeten zij er dertig miljoen jaren geleden ook uit hebben gezien.
Boca Catalina is een heerlijke snorkelplek én de habitat van veel pelikanen. Terwijl manlief het leven onder water bekijkt, zit ik op mijn strandstoeltje in de wind met de camera in de aanslag. Ik ben op pelikanenjacht.
’s Ochtends zijn de bruine rakkers het actiefst. Ze foerageren soms alleen, soms in groepen. Hun lievelingskostje is vis, echter een schildpad, amfibie of schaaldier slaan zij niet af. Ook lekker hoor!
Speurend cirkelen en zweven zij door de lucht. Ze zijn in staat van grote hoogte vissen te zien zwemmen. Eenmaal een vis gesignaleerd, storten ze zich als een pijl naar beneden om met hoge snelheid met hun snavel het wateroppervlak te doorklieven en hun prooi op te scheppen. Stuntmannen eerste klas. Dat ze nooit te pletter slaan, is een wonder te noemen.
Zie je op een plek veel snorkelaars, dan weet je genoeg: daar zit veel vis. Hou gewoon het luchtruim in de gaten en je ziet geheid een pelikaan.
Ze schrikken er niet van terug om gewoon midden tussen de argeloze visliefhebbers te duiken. ‘Bloody hell’, riep een Amerikaan geconfronteerd met zo’n superduiker die rakelings langs zijn benen schoot.
Waar een pelikaan duikt, is altijd wel een lachmeeuw in de buurt. Zij proberen heel sneaky een graantje mee te pikken van de buit. Wanneer Piet Pelikaan boven komt, is daar razendsnelle Leendert Lachmeeuw die vaak kans ziet een visje te jatten uit de opengesperde snavel.
Na de jacht is het tijd om, met volle buik, relaxt op een rots op te drogen. Ze hebben zo hun voorkeursrots, te herkennen aan de in witte druipers aangekoekte ontlasting.
Omringt door lachmeeuwen, die niet altijd tolerant worden bejegend, wordt er druk gepoetst en worden de veren recht gestreken. Daarna een dutje in de zon en na een uurtje geeft de knorrende maag aan dat het tijd is voor een volgende vlucht.
Ik hou van die lelijkerds. Misschien had mijn moeder gelijk: ‘de lelijkste zijn de liefsten’ en in dit geval zeker het meest interessant.