Lief heersbeestje?
‘Hé, hallo, je leeft nog!’. Gisterenmiddag, kriebels tussen mijn kraag. Geïrriteerd haal ik uit. Er rolt iets over het tafelblad. Een lieveheersbeestje.
‘t Blijft op de rug liggen, het zwarte buikje omhoog, zes fragiele pootjes maaien door de lucht. Met zware inspanning weet het beestje zich terug te rollen. Versuft blijft zij liggen.
Ik ruik direct de eigenaardige geur van de gele vloeistof die lieveheersbeestjes afscheiden als afschrikmiddel voor vijanden. ‘helemaal niet nodig liefje’, zeg ik.
Al snel piepen haar ragfijne vleugeltjes tussen haar schild vandaag en kiest zij het luchtruim. Landt op een kristallen pegel van de kroonluchter en verdwijnt vervolgens in het niets.
En daar is ze weer, springlevend. Zij loopt parmantig over het beeldscherm van mijn laptop. Het is een ondermaats piepertje, oranjerood met twee stippen.
Onvermoeibaar drentelt ze heen en weer, balancerend over het randje van het beeldscherm. Ze leidt me ernstig af met haar getrippel.
Ik ben net begonnen aan een nieuw hoofdstuk van mijn boek. Ik zit er nog niet helemaal ‘in’ en pluis een stamboom uit op zoek naar familiegegevens van de hoofdpersoon.
1790, Bedum, met een link naar 1765. IJzersmid, brugwachter, landarbeider, schipper, zoon van… Ik krijg de geschiedenisniet helder. Soms zijn familieverbanden bijzonder onoverzichtelijk.
Ik kijk naar de kleine dribbelaar. Bepalen stippen echt de leeftijd? ‘t Lijkt me sterk dat ze oud worden. Even googelen. Nee, fabel ontmaskert. Is dat gele stinkspul bloed? Nee. Die witte stippen dan, oogjes? Die zitten verder naar voren.
Telde ik gisteren zes pootjes? Ja, wauw, en dat zónder leesbril want die was ik kwijt. Bijten of prikken ze?
Nou já, er is ooit een bodybuilder bijna overleden na een beet. Nee joh; na een ‘aanval’ van drie lieveheersbeestjes misselijk geworden… en toen… Vast een broodje aap verhaal met een gejatte foto van een gespierde god erbij. Nieuwsgierig doorlezen. Oh, ’t was een allergische reactie op de giftige kannibalistische ‘Harlequin ladybird’. Oeps, die soort is vorig jaar ook gesignaleerd in Nederland.
Ughhh! Tussen mijn kraag; ik ben gisteren écht door het oog van de naald gekropen. Wil jij eens supersnel mijn laptop verlaten, engerd. Gelukkig, daar gaat zij.
Waar was ik gebleven? 1765… Hinrik Klaassen… Yes, ik zie de familieverbanden in Bedum! Hinrik Is gewoon de betovergrootvader. Voortschrijdend inzicht, met dank aan een adrenalineshot veroorzakend rood monster met zwarte stippen.
Toch wel nuttig zo ’n beestje. Zij mag vaker langskomen dan zet ik mijn capuchon wel op.
‘t Blijft op de rug liggen, het zwarte buikje omhoog, zes fragiele pootjes maaien door de lucht. Met zware inspanning weet het beestje zich terug te rollen. Versuft blijft zij liggen.
Ik ruik direct de eigenaardige geur van de gele vloeistof die lieveheersbeestjes afscheiden als afschrikmiddel voor vijanden. ‘helemaal niet nodig liefje’, zeg ik.
Al snel piepen haar ragfijne vleugeltjes tussen haar schild vandaag en kiest zij het luchtruim. Landt op een kristallen pegel van de kroonluchter en verdwijnt vervolgens in het niets.
En daar is ze weer, springlevend. Zij loopt parmantig over het beeldscherm van mijn laptop. Het is een ondermaats piepertje, oranjerood met twee stippen.
Onvermoeibaar drentelt ze heen en weer, balancerend over het randje van het beeldscherm. Ze leidt me ernstig af met haar getrippel.
Ik ben net begonnen aan een nieuw hoofdstuk van mijn boek. Ik zit er nog niet helemaal ‘in’ en pluis een stamboom uit op zoek naar familiegegevens van de hoofdpersoon.
1790, Bedum, met een link naar 1765. IJzersmid, brugwachter, landarbeider, schipper, zoon van… Ik krijg de geschiedenisniet helder. Soms zijn familieverbanden bijzonder onoverzichtelijk.
Ik kijk naar de kleine dribbelaar. Bepalen stippen echt de leeftijd? ‘t Lijkt me sterk dat ze oud worden. Even googelen. Nee, fabel ontmaskert. Is dat gele stinkspul bloed? Nee. Die witte stippen dan, oogjes? Die zitten verder naar voren.
Telde ik gisteren zes pootjes? Ja, wauw, en dat zónder leesbril want die was ik kwijt. Bijten of prikken ze?
Nou já, er is ooit een bodybuilder bijna overleden na een beet. Nee joh; na een ‘aanval’ van drie lieveheersbeestjes misselijk geworden… en toen… Vast een broodje aap verhaal met een gejatte foto van een gespierde god erbij. Nieuwsgierig doorlezen. Oh, ’t was een allergische reactie op de giftige kannibalistische ‘Harlequin ladybird’. Oeps, die soort is vorig jaar ook gesignaleerd in Nederland.
Ughhh! Tussen mijn kraag; ik ben gisteren écht door het oog van de naald gekropen. Wil jij eens supersnel mijn laptop verlaten, engerd. Gelukkig, daar gaat zij.
Waar was ik gebleven? 1765… Hinrik Klaassen… Yes, ik zie de familieverbanden in Bedum! Hinrik Is gewoon de betovergrootvader. Voortschrijdend inzicht, met dank aan een adrenalineshot veroorzakend rood monster met zwarte stippen.
Toch wel nuttig zo ’n beestje. Zij mag vaker langskomen dan zet ik mijn capuchon wel op.