
Mea Culpa
December, cadeautjes maand. Hulp-Sinten draaien overuren. Ik ook. Het is leuk om te bedenken waarmee ik iemand kan verrassen. Iets bijzonders waarmee ik laat zien dat ik me verplaatst heb in de ontvanger. Waar ligt iemands interesse, wat vindt iemand mooi, waar geniet iemand van? Gekocht, zelfgemaakt, goedkoop of duur, ‘t maakt niets uit als het maar past bij de ontvanger. De oren wijd open want een cadeau naar aanleiding van een gesprek of terloops geplaatste opmerking is het leukst en meest onverwachts.
De leeftijd van de ontvanger speelt een niet onbelangrijke rol. Zo namen wij mijn tante ter gelegenheid van haar 90ste verjaardag mee voor een high tea. Tante is doof dus een gesprek in groot gezelschap gaat grotendeels aan haar voorbij. Tijdens de high tea konden we rustig bijpraten zonder hinderlijke ruis op de achtergrond. Een heerlijke middag vol gezelligheid, tijd en aandacht voor elkaar. Geven is op zo’n moment zoveel mooier dan ontvangen.
Het geven van cadeaus gaat mij sowieso altijd beter af dan het krijgen. De vraag; ‘Heb je een verlanglijstje’, is al pijnlijk genoeg. Verlanglijstjes ontaarden in vruchteloos denkwerk. Eerlijk gezegd heb ik geen verlangens. Ik ben gezegend met een warm thuis, een liefdevolle partner, fijne volwassen kinderen en grappige kleinkinderen.
Bovendien voel ik mezelf doorgaans flink ongemakkelijk tijdens het ontvangen van een cadeau. Ik vraag me achteraf zelfs regelmatig af of ik wel enthousiast genoeg reageerde. Op dat gebied schiet ik jammerlijk tekort. Echt gênant.
Het mooiste Sinterklaascadeau ooit is een rood fotoalbum met mijn baby- en kinderfoto’s. Mijn ouders hebben vast avonden zitten knippen en plakken. Zelfs toen kwam ik niet verder dan een onbeduidend bedankje. Daarom met terugwerkende kracht; bedankt pa en ma!!! (Let hierbij vooral op de uitroeptekens)
Het is me wat, cadeautjes krijgen. Als ik dan toch iets moet ontvangen, ontvang ik het liefst de blijdschap van een ander. Voor mijn 50ste verjaardag vroeg ik een gift voor een scholenproject in The Gambia. De nood ter plekke was hoog, dat hadden we met eigen ogen gezien. Wat voelde het goed toen ik een prachtig bedrag overmaakte. Zij blij, ik blij.
En dit jaar? Dit jaar verheug ik me bij voorbaat op het gezicht van mijn zoon tijdens het uitpakken van zijn Sinterklaascadeautje. Dat hij waarschijnlijk lauw zal reageren? Geen punt. Een kwestie van DNA, daar kan die jongen ook niets aan doen. Mea culpa.
De leeftijd van de ontvanger speelt een niet onbelangrijke rol. Zo namen wij mijn tante ter gelegenheid van haar 90ste verjaardag mee voor een high tea. Tante is doof dus een gesprek in groot gezelschap gaat grotendeels aan haar voorbij. Tijdens de high tea konden we rustig bijpraten zonder hinderlijke ruis op de achtergrond. Een heerlijke middag vol gezelligheid, tijd en aandacht voor elkaar. Geven is op zo’n moment zoveel mooier dan ontvangen.
Het geven van cadeaus gaat mij sowieso altijd beter af dan het krijgen. De vraag; ‘Heb je een verlanglijstje’, is al pijnlijk genoeg. Verlanglijstjes ontaarden in vruchteloos denkwerk. Eerlijk gezegd heb ik geen verlangens. Ik ben gezegend met een warm thuis, een liefdevolle partner, fijne volwassen kinderen en grappige kleinkinderen.
Bovendien voel ik mezelf doorgaans flink ongemakkelijk tijdens het ontvangen van een cadeau. Ik vraag me achteraf zelfs regelmatig af of ik wel enthousiast genoeg reageerde. Op dat gebied schiet ik jammerlijk tekort. Echt gênant.
Het mooiste Sinterklaascadeau ooit is een rood fotoalbum met mijn baby- en kinderfoto’s. Mijn ouders hebben vast avonden zitten knippen en plakken. Zelfs toen kwam ik niet verder dan een onbeduidend bedankje. Daarom met terugwerkende kracht; bedankt pa en ma!!! (Let hierbij vooral op de uitroeptekens)
Het is me wat, cadeautjes krijgen. Als ik dan toch iets moet ontvangen, ontvang ik het liefst de blijdschap van een ander. Voor mijn 50ste verjaardag vroeg ik een gift voor een scholenproject in The Gambia. De nood ter plekke was hoog, dat hadden we met eigen ogen gezien. Wat voelde het goed toen ik een prachtig bedrag overmaakte. Zij blij, ik blij.
En dit jaar? Dit jaar verheug ik me bij voorbaat op het gezicht van mijn zoon tijdens het uitpakken van zijn Sinterklaascadeautje. Dat hij waarschijnlijk lauw zal reageren? Geen punt. Een kwestie van DNA, daar kan die jongen ook niets aan doen. Mea culpa.