Monumentje
Langs de kustweg is het ’s avonds net zo druk als op de Rotterdamse Lijnbaan. Uit alle hoeken en gaten komen mensen tevoorschijn om uit te waaien, te wandelen, te sporten en elkaar te ontmoeten. In het oranje en gouden licht van de zonsondergang is het goed toeven.
Het is een heerlijke plek die wij inmiddels steeds meer waarderen. De acclimatisatie doet haar werk, de warmte wordt opgeheven door gewenning en door de wind.
Zaten we dus in het begin slechts puffend op een bankje, de laatste tijd wagen we ons aan wandelingen langs de kustlijn.
We leren de vaste bezoekers al een beetje kennen. Daar hebben we bijvoorbeeld de jongeman van de witte sportwagen. Ergens tussen zes en zeven komt hij met open cabriokap aanrijden. Parkeert zijn luxe bolide op steeds dezelfde parkeerplaats, stapt uit en schenkt zichzelf een glas witte wijn in. Zet zijn x-box op het muurtje en drinkt al zingend en swingend op vrolijke reggae muziek zijn wijntje. Vanonder zijn baseballpet werpt hij peinzende blikken over de zee. Maakt af en toe een praatje met voorbijgangers en geniet. Hij zwaait ons vrolijk toe.
Op een stukje hagelwit zand zit een ouder echtpaar. Hand in hand zwijgend te genieten van het lichtspektakel. Zij vanonder haar chique strohoed, hij met een sigaartje bungelend in zijn mondhoek. Er valt niets te zeggen, aan een blik hebben ze genoeg.
Een meneer met een camera op statief maakt avond aan avond plaatjes van de voorbijrazende kitesurfers. Af en toe morrelt hij in opperste concentratie aan de instellingen van zijn toestel.
Wij lopen langs een monumentje dat op het stukje niemandsland tussen kustweg en strand is opgesteld. Bedolven onder een stapel hagelwitte schelpen in alle staten van verkalking staan een wit-en een betonnen kruis bijna tot de kruisbalk tussen de schelpen. Een verwelkte ingedroogde bloem is nog net zichtbaar. Ongeluk, verdronken? Wie zal het zeggen.
Een niet eerder opgemerkte berg schelpen trekt de aandacht. Nóg een monumentje, met in het middelpunt een hemelsblauw kunststoffen plaatje tussen pastelkleurige bloemenkransen. ‘In loving memory of all our sunsets together. Marie J. McCann. April 19, 1935. September 06, 2009’. Ernaast staat een ruwhouten herdenkingsbankje.
Ik slik. Op de achtergrond klinkt vaag de vrolijke reggaemuziek en het gezang van de jongeman. Hij heft het glas naar de zakkende zon. Leven en dood liggen soms dicht naast elkaar.
Het is een heerlijke plek die wij inmiddels steeds meer waarderen. De acclimatisatie doet haar werk, de warmte wordt opgeheven door gewenning en door de wind.
Zaten we dus in het begin slechts puffend op een bankje, de laatste tijd wagen we ons aan wandelingen langs de kustlijn.
We leren de vaste bezoekers al een beetje kennen. Daar hebben we bijvoorbeeld de jongeman van de witte sportwagen. Ergens tussen zes en zeven komt hij met open cabriokap aanrijden. Parkeert zijn luxe bolide op steeds dezelfde parkeerplaats, stapt uit en schenkt zichzelf een glas witte wijn in. Zet zijn x-box op het muurtje en drinkt al zingend en swingend op vrolijke reggae muziek zijn wijntje. Vanonder zijn baseballpet werpt hij peinzende blikken over de zee. Maakt af en toe een praatje met voorbijgangers en geniet. Hij zwaait ons vrolijk toe.
Op een stukje hagelwit zand zit een ouder echtpaar. Hand in hand zwijgend te genieten van het lichtspektakel. Zij vanonder haar chique strohoed, hij met een sigaartje bungelend in zijn mondhoek. Er valt niets te zeggen, aan een blik hebben ze genoeg.
Een meneer met een camera op statief maakt avond aan avond plaatjes van de voorbijrazende kitesurfers. Af en toe morrelt hij in opperste concentratie aan de instellingen van zijn toestel.
Wij lopen langs een monumentje dat op het stukje niemandsland tussen kustweg en strand is opgesteld. Bedolven onder een stapel hagelwitte schelpen in alle staten van verkalking staan een wit-en een betonnen kruis bijna tot de kruisbalk tussen de schelpen. Een verwelkte ingedroogde bloem is nog net zichtbaar. Ongeluk, verdronken? Wie zal het zeggen.
Een niet eerder opgemerkte berg schelpen trekt de aandacht. Nóg een monumentje, met in het middelpunt een hemelsblauw kunststoffen plaatje tussen pastelkleurige bloemenkransen. ‘In loving memory of all our sunsets together. Marie J. McCann. April 19, 1935. September 06, 2009’. Ernaast staat een ruwhouten herdenkingsbankje.
Ik slik. Op de achtergrond klinkt vaag de vrolijke reggaemuziek en het gezang van de jongeman. Hij heft het glas naar de zakkende zon. Leven en dood liggen soms dicht naast elkaar.