Niksen
Tijdens mijn puberteit dreef ik mijn moeder tot wanhoop door mijn gebrek aan activiteit. Ik was niet vooruit te branden. Tot diep in de middag lag ik te soezen onder een warme 100% zuiverscheerwollen Abee deken. Mijn ellenbogen vertoonden regelmatig schrale plekken van het liggen.
De timmerman die ooit een nieuw raamkozijn in mijn slaapkamer plaatste, verbaast zich er nóg over. Terwijl hij timmerde, boorde en schaafde, soesde ik gewoon verder. Hij zag geen enkele vorm van waarneembaar bewustzijn.
Gedurende deze behaaglijke uren beleefde ik in gedachten spannende avonturen, reisde naar verre oorden, sprak met wereldleiders en Nobelprijswinnaars. De kat krulde zich op in het holletje tussen mijn opgetrokken knieën en soesde vrolijk mee. We waren een mooi stel. We hadden het niksen tot kunst verheven.
En wat las ik laatst in de krant? De Amerikanen hebben eíndelijk het niksen ontdekt. Wat blijkt… in hun ogen zijn wij Hollanders de uitvinders van het concept ‘niksen’. Een voor hen totaal onbekende levenskunst daar aan de overkant van de grote plas.
Time Magazine wijdde er een uitgebreid artikel aan waarin Nederlandse deskundigen aan het woord kwamen. ‘Niksen betekent letterlijk niets doen. Zolang het geen doel dient en het tot niets hoeft te leiden’, is hun definitie. Ze voegen eraan toe: ‘niksen is de geest laten rondwaren zonder op de details van een bezigheid te focussen.’
Ik begrijp er niets van. Niksen. ‘Een kind kan de was doen’, zou je zeggen. Toch? Daar hoef je echt geen Hollander voor te zijn. Ik vraag me onwillekeurig af wat een Amerikaanse puber doet op het hoogtepunt van zijn puberteit. Een echte puber doet toch niks?
Amerikaanse influencers staan rijen dik opgesteld om het concept ‘niksen’ te promoten. Het stressniveau van de gemiddelde Amerikaan is immers torenhoog. Niksen vormt een reddingsboei waaraan men zich wanhopig probeert vast te klampen. Niksen is gezond. Maar hoe niks je in vredesnaam? Hun advies is om voorzichtig te beginnen met niksen en de tijdsduur langzaam op te bouwen. Niets forceren en gewoon de tijd nemen. Het is ook niet niks, dat niksen!
Het moet niet gekker worden. Het wachten is nu op het eerste Wereldkampioenschap Niksen. Een ‘niks-zeggend’ kampioenschap voor vrije geesten. Hé, wat jammer nou! Ik ben minstens 50 jaar te vroeg geboren. Ik had met gemak die wereldtitel binnengehaald.
Wacht eens even! Ik kan natuurlijk als ervaringsdeskundige afreizen en mijn opwachting maken bij Ophra… America here I come!
De timmerman die ooit een nieuw raamkozijn in mijn slaapkamer plaatste, verbaast zich er nóg over. Terwijl hij timmerde, boorde en schaafde, soesde ik gewoon verder. Hij zag geen enkele vorm van waarneembaar bewustzijn.
Gedurende deze behaaglijke uren beleefde ik in gedachten spannende avonturen, reisde naar verre oorden, sprak met wereldleiders en Nobelprijswinnaars. De kat krulde zich op in het holletje tussen mijn opgetrokken knieën en soesde vrolijk mee. We waren een mooi stel. We hadden het niksen tot kunst verheven.
En wat las ik laatst in de krant? De Amerikanen hebben eíndelijk het niksen ontdekt. Wat blijkt… in hun ogen zijn wij Hollanders de uitvinders van het concept ‘niksen’. Een voor hen totaal onbekende levenskunst daar aan de overkant van de grote plas.
Time Magazine wijdde er een uitgebreid artikel aan waarin Nederlandse deskundigen aan het woord kwamen. ‘Niksen betekent letterlijk niets doen. Zolang het geen doel dient en het tot niets hoeft te leiden’, is hun definitie. Ze voegen eraan toe: ‘niksen is de geest laten rondwaren zonder op de details van een bezigheid te focussen.’
Ik begrijp er niets van. Niksen. ‘Een kind kan de was doen’, zou je zeggen. Toch? Daar hoef je echt geen Hollander voor te zijn. Ik vraag me onwillekeurig af wat een Amerikaanse puber doet op het hoogtepunt van zijn puberteit. Een echte puber doet toch niks?
Amerikaanse influencers staan rijen dik opgesteld om het concept ‘niksen’ te promoten. Het stressniveau van de gemiddelde Amerikaan is immers torenhoog. Niksen vormt een reddingsboei waaraan men zich wanhopig probeert vast te klampen. Niksen is gezond. Maar hoe niks je in vredesnaam? Hun advies is om voorzichtig te beginnen met niksen en de tijdsduur langzaam op te bouwen. Niets forceren en gewoon de tijd nemen. Het is ook niet niks, dat niksen!
Het moet niet gekker worden. Het wachten is nu op het eerste Wereldkampioenschap Niksen. Een ‘niks-zeggend’ kampioenschap voor vrije geesten. Hé, wat jammer nou! Ik ben minstens 50 jaar te vroeg geboren. Ik had met gemak die wereldtitel binnengehaald.
Wacht eens even! Ik kan natuurlijk als ervaringsdeskundige afreizen en mijn opwachting maken bij Ophra… America here I come!