Oma

Verbeeld ik het me of klinkt ze wat timide? Dat ben ik niet van haar gewend. Ik kijk haar aan. Haar ogen zijn rood en ze wrijft erin. Huilt ze? Ja hoor, een eenzame traan ontsnapt aan haar vingertoppen en rolt langzaam over haar wang. Driftig veegt ze hem weg.
‘Is er iets?’, vraag ik. ‘Ik ben blij dat ik de klas uit mocht’, zegt ze. ‘Ik werd zo verdrietig van een liedje!’ ‘Welk liedje?’, vraag ik. ‘‘Ik zal er zijn voor jou’, dat vind ik zo’n akelig verdrietig liedje!’ is het antwoord.
‘Soms zijn er liedjes waar je verdrietig van wordt’, zeg ik. ‘Heeft u die ook?’, vraagt ze. ‘Ja, liedjes die me herinneren aan nare gebeurtenissen’, zeg ik. ‘Waar herinnert dit liedje jou aan?’, vraag ik verder.
‘Aan mijn oma’, is het antwoord. ‘Is je oma overleden?’ Oma blijkt een paar maanden geleden overleden maar het verdriet is nog vers. Dit liedje werd gedraaid tijdens de uitvaartplechtigheid. Ze kan het écht niet horen zonder verdrietig te worden.
‘Er is een liedje dat nog erger is’, vervolgt ze ons gesprekje. ‘‘Door de wind, door de regen’…’, dat wil ik echt nooit meer horen!’. ‘Ook een liedje van oma?’, vraag ik. ‘Ja, maar gelukkig hoor ik dat nooit op school!’ ‘Dat liedje troost wel, oma zal altijd bij je zijn, je bent nooit alleen’, probeer ik. Ze lacht: ‘Ja, ergens dicht bij mijn hart!’ Ze legt haar hand op haar borst, ‘hier…’
We zijn bij mijn kantoortje aangekomen. ‘Gaat het weer een beetje?’ Ze knikt en loopt moedig verder. Ach, meisje toch! Met een brok in mijn keel kijk ik haar na.
Kinderrouw is net zo hard en rauw als grote-mensen-verdriet. Ook kinderen rouwen intens en diep. Ze kunnen het misschien niet zo goed onder woorden brengen en doen het op hun eigen manier.
Maak het bespreekbaar, ga er niet lichtvoetig aan voorbij. Pas dan kan het verwerkingsproces haar gang gaan.Door de wind en door de regen, dwars door alles heen.