
Sentiment
In een vintagewinkel bekijk ik oude mallen voor chocolade paaseieren en beland pardoes in een andere tijd. Ik denk aan een knutselwerkje uit mijn kleutertijd, een paasmandje. Bij het leegruimen van mijn ouderlijk huis dook het op. De kleuren nog bijna net zo helder als in het prille begin.
Tja, mijn paasmandje. Meteen komen er gevoelens boven borrelen. Frustratie en onzekerheid omdat ik de opdracht erg moeilijk vond. We moesten scheuren en ik knipte liever. Afkeer van de snotterige lijm die oncontroleerbaar van mijn kwastje droop. Maar ook trots op het eindresultaat, bewondering voor eigen kunnen, verwondering over alle mooie papierkleuren
Ik zie mezelf zitten aan een overvolle groepstafel. Ruim veertig kinderen in een kleuterklas met een juf die alles klip en klaar managede. ‘Jongens en meisjes, we gaan een paasmandje maken’. De basis bestond uit een kartonnen kokertje met bodem. De lijmpotjes stonden midden op tafel. Daaromheen lagen velletjes gekleurd papier. Scheuren, lijmen en netjes plakken. Als laatste een hengsel eraan met een strikje er op. Het eindresultaat werd gevuld met sprietjes stroachtig materiaal dat als bedje diende voor enkele suikereitjes. Mijn mooiste werkje ooit!
Enkele meters verder liggen wat losse fotobladen naast een oud album. Gezichten uit vervlogen tijden staren mij aan. Sommige foto’s voorzien van data uit begin 1900. Ik zie een groepje vermoeide militairen bij een meertje waarin witte zwanen drijven. Enkelen militairen hebben de zwachtels boven hun laarzen al afgewikkeld en liggen uitgeteld in het gras. Een jong stel poseert in een fotostudio. Hij met krulsnor, zij draagt een uitbundige hoed die langs de bol is versierd met grote bloemen. Zes in smetteloos wit geklede meisjes met lange pijpenkrullen staan in een rij van klein naar groot opgesteld.
Mijn oog valt op een foto van een hondje. Zwart met een enkele lichte vlek en een wit buikje. Parmantig poseert het op een pluche bank met franjes. Boven zijn kop staat het volgnummer van een fotostudio. American Automatic PhotoCy. Ergens in 1914, hield iemand zoveel van zijn hondje dat hij het liet vereeuwigen en ik loop het beestje vandaag zomaar tegen het lijf. ‘Fokkie’, staat er in hanenpoten onder.
Ach, wat een schatje. Maar hoe zal het Fokkie zijn vergaan? WOI stond voor de deur. Barre tijden, onzekerheid, dood, honger en ellende. Het raakt me, ik slik. Fokkie en een paasmandje… Tjonge, ik wordt nog sentimenteel op mijn oude dag. Het moet niet gekker worden.
Tja, mijn paasmandje. Meteen komen er gevoelens boven borrelen. Frustratie en onzekerheid omdat ik de opdracht erg moeilijk vond. We moesten scheuren en ik knipte liever. Afkeer van de snotterige lijm die oncontroleerbaar van mijn kwastje droop. Maar ook trots op het eindresultaat, bewondering voor eigen kunnen, verwondering over alle mooie papierkleuren
Ik zie mezelf zitten aan een overvolle groepstafel. Ruim veertig kinderen in een kleuterklas met een juf die alles klip en klaar managede. ‘Jongens en meisjes, we gaan een paasmandje maken’. De basis bestond uit een kartonnen kokertje met bodem. De lijmpotjes stonden midden op tafel. Daaromheen lagen velletjes gekleurd papier. Scheuren, lijmen en netjes plakken. Als laatste een hengsel eraan met een strikje er op. Het eindresultaat werd gevuld met sprietjes stroachtig materiaal dat als bedje diende voor enkele suikereitjes. Mijn mooiste werkje ooit!
Enkele meters verder liggen wat losse fotobladen naast een oud album. Gezichten uit vervlogen tijden staren mij aan. Sommige foto’s voorzien van data uit begin 1900. Ik zie een groepje vermoeide militairen bij een meertje waarin witte zwanen drijven. Enkelen militairen hebben de zwachtels boven hun laarzen al afgewikkeld en liggen uitgeteld in het gras. Een jong stel poseert in een fotostudio. Hij met krulsnor, zij draagt een uitbundige hoed die langs de bol is versierd met grote bloemen. Zes in smetteloos wit geklede meisjes met lange pijpenkrullen staan in een rij van klein naar groot opgesteld.
Mijn oog valt op een foto van een hondje. Zwart met een enkele lichte vlek en een wit buikje. Parmantig poseert het op een pluche bank met franjes. Boven zijn kop staat het volgnummer van een fotostudio. American Automatic PhotoCy. Ergens in 1914, hield iemand zoveel van zijn hondje dat hij het liet vereeuwigen en ik loop het beestje vandaag zomaar tegen het lijf. ‘Fokkie’, staat er in hanenpoten onder.
Ach, wat een schatje. Maar hoe zal het Fokkie zijn vergaan? WOI stond voor de deur. Barre tijden, onzekerheid, dood, honger en ellende. Het raakt me, ik slik. Fokkie en een paasmandje… Tjonge, ik wordt nog sentimenteel op mijn oude dag. Het moet niet gekker worden.