Takkewijven
De telefoon. Terwijl ik gedachteloos opneem, zie ik een 023-nummer voorbijflitsen op het display. Nee hé! 023 én 085- nummers staan doorgaans garant voor vasthoudende pitbulls getraind in vijf sterren marketingpraatjes. Daar krijg ik inmiddels jeuk van en niet zo’n beetje ook. Als je ‘a’ hebt gezegd moet je ook ‘b’ zeggen. ‘Met Leni de Winter’, zeg ik zo vriendelijk mogelijk. Nooit je irritatie laten blijken, een ooit van moeders gekregen wijze les. Blijf beleefd.
‘Goedenavond mevrouw, u spreekt met Elise van DPG-media’. Oh! DPG gooit zijn marketeers ook al in de strijd. ‘Leest u Libelle? Dan heb ik vanavond een mooie aanbieding voor u’, kirt Elise. ‘Voor u verder gaat, ik heb de Libelle opgezegd en krijg binnenkort de laatste…’, probeer ik. Mijn gesprekspartner hoort me wel maar luistert niet. Ze ratelt verder over nieuwe bladen die DPG-media heeft overgenomen en die ze aan Libelle abonnees mag aanbieden. Natuurlijk tegen een mooie korting.
Ik pak mijn agenda erbij. ‘Mijn abonnement verloopt eind november. Het abonnement op de Libelle Special verloopt begin december en is tijdelijk omgezet in een Ariadne at Home abonnement, dat ik voor 10 december op moet zeggen, anders loopt dat stilzwijgend door’, zeg ik. ‘Dus… strikt genomen, ben ik geen Libelle abonnee meer’. ‘En ik heb ook geen belangstelling voor uw aanbieding’, gooi ik vervolgens de bekende knuppel in het hoenderhok. ‘Ik heb weinig tijd om te lezen en loop inmiddels zo’n vijftien Libelle’ s achter. Die al maanden geduldig op me liggen te wachten,’ voeg ik eraan toe.
Daar gaat Elise’s monotoon opgelezen standaardtekst over de fantastische aanbieding die iedereen natuurlijk direct met beide handen aanpakt. Chips! Hakkelend probeert ze het nog een keer en herhaalt de hele reutemeteut. Ik herhaal voor de tweede keer vriendelijk mijn verhaal en begin er zowaar lol in te krijgen. Arm kind, probeer je iets bij te verdienen, krijg je mij aan de lijn.
Frustratie alom. Wat nu? Haar standaardtekst voorziet hier niet in. Abrupt breekt ze het gesprek af en eindigt met de alom bekende riedel over het bel-me-niet-register.
Terwijl ik aanstalten maak om de telefoon uit te schakelen, hoor ik haar zuchten. ‘Die takkewijven met hun smoesjes! Ik haat ze.’ Een andere stem waarschuwt; ‘Je lijn staat nog open’. ‘Verdomme, ook dat nog’, knort Elise. Ja meid, de juiste toon en het juiste knopje. Probeer die eerst maar eens te vinden. Een takkewijf, ík? Elise toch!
‘Goedenavond mevrouw, u spreekt met Elise van DPG-media’. Oh! DPG gooit zijn marketeers ook al in de strijd. ‘Leest u Libelle? Dan heb ik vanavond een mooie aanbieding voor u’, kirt Elise. ‘Voor u verder gaat, ik heb de Libelle opgezegd en krijg binnenkort de laatste…’, probeer ik. Mijn gesprekspartner hoort me wel maar luistert niet. Ze ratelt verder over nieuwe bladen die DPG-media heeft overgenomen en die ze aan Libelle abonnees mag aanbieden. Natuurlijk tegen een mooie korting.
Ik pak mijn agenda erbij. ‘Mijn abonnement verloopt eind november. Het abonnement op de Libelle Special verloopt begin december en is tijdelijk omgezet in een Ariadne at Home abonnement, dat ik voor 10 december op moet zeggen, anders loopt dat stilzwijgend door’, zeg ik. ‘Dus… strikt genomen, ben ik geen Libelle abonnee meer’. ‘En ik heb ook geen belangstelling voor uw aanbieding’, gooi ik vervolgens de bekende knuppel in het hoenderhok. ‘Ik heb weinig tijd om te lezen en loop inmiddels zo’n vijftien Libelle’ s achter. Die al maanden geduldig op me liggen te wachten,’ voeg ik eraan toe.
Daar gaat Elise’s monotoon opgelezen standaardtekst over de fantastische aanbieding die iedereen natuurlijk direct met beide handen aanpakt. Chips! Hakkelend probeert ze het nog een keer en herhaalt de hele reutemeteut. Ik herhaal voor de tweede keer vriendelijk mijn verhaal en begin er zowaar lol in te krijgen. Arm kind, probeer je iets bij te verdienen, krijg je mij aan de lijn.
Frustratie alom. Wat nu? Haar standaardtekst voorziet hier niet in. Abrupt breekt ze het gesprek af en eindigt met de alom bekende riedel over het bel-me-niet-register.
Terwijl ik aanstalten maak om de telefoon uit te schakelen, hoor ik haar zuchten. ‘Die takkewijven met hun smoesjes! Ik haat ze.’ Een andere stem waarschuwt; ‘Je lijn staat nog open’. ‘Verdomme, ook dat nog’, knort Elise. Ja meid, de juiste toon en het juiste knopje. Probeer die eerst maar eens te vinden. Een takkewijf, ík? Elise toch!