Telefoonterreur

Ik zit in mijn kantoortje met een leesgroepje. Toneellezen. Ieder heeft zijn of haar eigen rol. Een leuke en afwisselende manier van technisch lezen.

‘Tycho’ en ‘papa Ben’ doen hun best als er opeens iemand doorheen praat. Ik besluit het te negeren. Kan gebeuren. Even later hoor ik een blikkerige vrouwenstem. Ze lijkt reclame te maken voor Dierenpark Amersfoort. Een seconde of tien later stopt de stem. Het groepje leest onverstoorbaar door.

Zij lijken niets te horen. Dan vang ik een bericht op over zoiets als vertragingen bij de NS. Wat is dit? Ik krijg niet helder waar de stemmen vandaan komen, misschien zit er iemand onder het raam met een geluidsdrager o.i.d.? Echter buiten wat spelende kleuters is er niemand te zien. Ik sluit de ramen.

Na enkele minuten hoor ik zachte pianomuziek. Een van de leerlingen kijkt me aan. ‘Wat is dat?’, vraagt hij. Ik besluit geen slapende honden wakker te maken want voor je het weet, draaien behulpzame leerlingen je hele kantoor binnenstebuiten op zoek naar geheimzinnige geluiden. ‘Oh, niks’, zeg ik.

Na afloop van het leeshalfuurtje, gaan ze terug naar hun eigen leerkracht. Een van hen zegt: ‘Ik zou maar eens in uw tas kijken, juf’. In mijn tas kijken? Oké, straks. ’t Is nu tijd om een andere leerling te halen.

Als ik met hem terugkom, lijkt er een wekker af te lopen. Vast verbeelding want in een fractie van een seconde is het gerinkel alweer verdwenen. Dit herhaalt zich enkele malen met wisselende ultrakorte geluiden. Ik ben toch niet gek? ‘Hoor jij het ook?’, vraag ik. ‘Nee, dat is vast buiten’, is zijn antwoord. We gaan verder met het taalprogramma.

Een uur later, schrijvend aan wat verslagjes, schrik ik me kapot van harde carnavalsmuziek. Gierende hartkleppen. Nu ben ik het zat. Leerling had gelijk, mijn tás, het komt uit mijn tas. Vermaledijde telefoon! Die is gewoon gek geworden en leidt een eigen leven. Na de hoempapamuziek, spuwt hij diverse ringtonen en reclames de ruimte in. Stóp- daar- mee! Met veel moeite krijg ik hem uitgeschakeld.

Thuisgekomen zet ik het opstandige geval voorzichtig weer aan. Ik verwacht van alles, zet me schrap, en… het blijft stil. ’t Is toch van de zotte. Een baldadige telefoon. Weer eens wat anders dan baldadige leerlingen. Ooit zoiets meegemaakt? Nee? Dan schrijven we het weg onder de kop ‘telefoonterreur en raadselen der elektronica’. Heeft het beessie toch een naam.