Theetijd
Tijdens het opruimen van de kast, stuit ik op een goudkleurige doos met daarin een geperste brok thee. Phu- Erh thee, een bijzondere thee. Ooit gekocht na een theeceremonie in een theehuis in Beijing, waar bijzondere legendes thee in een mysterieus licht plaatsten.
Aan het ontstaan van de theestruik gaat een gruwelijke legende vooraf. In deze legende valt de grondlegger van het Chan Boeddhisme tijdens het mediteren per ongeluk in slaap. Hij slaapt 9 jaar lang. Bij het ontwaken heeft hij een gruwelijk slecht humeur en in een vlaag van verstandsverbijstering snijdt hij zijn oogleden af. Ze vallen op de grond en groeien uit tot theestruiken.
De populairste legende over de bereiding van thee, verhaalt over een keizer die bijna 3000 jaar voor Christus leefde. Hij dronk, in de schaduw van een hoge struik, een kop gekookt water. Een paar blaadjes van de struik waaiden in zijn beker. Hij nam een slok en werd verrast door de smaak.
Thee wordt in China behandelt als het kostbaarste goud. Thee drink je in een sfeer van rust en harmonie met zachte muziek of natuurgeluiden op de achtergrond. De voorbereidingen vereisen een puist werk met een uitgebreid arsenaal aan attributen.
Een aardewerken theepot, piepkleine kommetjes, gekookt bronwater, kannetjes en schotels om overtollig water op te vangen, een houten theeschepje, een pincet om de hete deksel van het potje op te pakken en zelfs een dunne theenaald om theeblaadjes die de tuit verstoppen te verwijderen.
Daarna volgt een heel gedoe met zorgvuldig op temperatuur gebracht water om pot en kommetjes diverse keren voor te verwarmen. Gedurende de ceremonie viel mijn mond open en steeg het schaamrood me langzaam naar de kaken. Aan die elegante theetafel voelde ik me een oneerbiedige Neanderthaler.
Thuis let ik niet op watertemperatuur, hardheid van het water of de grootte van het kommetje. Een grote mok is immers het halve werk. Ik heb niet eens een theepot. En een pincet gebruik ik alleen voor mijn wenkbrauwen en een verdwaalde splinter. Na het pingeltje van de waterkoker giet ik mijn mok boordenvol water, slinger er een zakje doorheen en that’s it.
Gisteren vroeg mijn theezakje; ‘Waar kun jij echt van genieten?’ ‘Van een mok lekkere thee’, was mijn eerste reactie. Echter het brok oude thee in haar gouden doosje, herinnert me eraan dat deze haastige Hollander het échte genieten nog lang niet beheerst. Morgen ga ik een theepot kopen. Je moet tenslotte érgens beginnen!
Aan het ontstaan van de theestruik gaat een gruwelijke legende vooraf. In deze legende valt de grondlegger van het Chan Boeddhisme tijdens het mediteren per ongeluk in slaap. Hij slaapt 9 jaar lang. Bij het ontwaken heeft hij een gruwelijk slecht humeur en in een vlaag van verstandsverbijstering snijdt hij zijn oogleden af. Ze vallen op de grond en groeien uit tot theestruiken.
De populairste legende over de bereiding van thee, verhaalt over een keizer die bijna 3000 jaar voor Christus leefde. Hij dronk, in de schaduw van een hoge struik, een kop gekookt water. Een paar blaadjes van de struik waaiden in zijn beker. Hij nam een slok en werd verrast door de smaak.
Thee wordt in China behandelt als het kostbaarste goud. Thee drink je in een sfeer van rust en harmonie met zachte muziek of natuurgeluiden op de achtergrond. De voorbereidingen vereisen een puist werk met een uitgebreid arsenaal aan attributen.
Een aardewerken theepot, piepkleine kommetjes, gekookt bronwater, kannetjes en schotels om overtollig water op te vangen, een houten theeschepje, een pincet om de hete deksel van het potje op te pakken en zelfs een dunne theenaald om theeblaadjes die de tuit verstoppen te verwijderen.
Daarna volgt een heel gedoe met zorgvuldig op temperatuur gebracht water om pot en kommetjes diverse keren voor te verwarmen. Gedurende de ceremonie viel mijn mond open en steeg het schaamrood me langzaam naar de kaken. Aan die elegante theetafel voelde ik me een oneerbiedige Neanderthaler.
Thuis let ik niet op watertemperatuur, hardheid van het water of de grootte van het kommetje. Een grote mok is immers het halve werk. Ik heb niet eens een theepot. En een pincet gebruik ik alleen voor mijn wenkbrauwen en een verdwaalde splinter. Na het pingeltje van de waterkoker giet ik mijn mok boordenvol water, slinger er een zakje doorheen en that’s it.
Gisteren vroeg mijn theezakje; ‘Waar kun jij echt van genieten?’ ‘Van een mok lekkere thee’, was mijn eerste reactie. Echter het brok oude thee in haar gouden doosje, herinnert me eraan dat deze haastige Hollander het échte genieten nog lang niet beheerst. Morgen ga ik een theepot kopen. Je moet tenslotte érgens beginnen!