Tweede kans

Vanuit mijn ooghoek word ik mij bewust van haar voorgangster, lusteloos hangend tegen een muurtje. Zwart, door het leven beschadigd, dof en van alle franje ontdaan, kijkt ook zij mij aan. Haar licht straalt al jaren minder helder dan vroeger en hapert regelmatig. Vast als zij zit in de onomkeerbare greep van structureel energiegebrek.
Het heilige vuur is er inmiddels uit. De geoliede machine is bijna stil gevallen. Zou het altijd zo gaan als je ouder wordt en alles niet meer vanzelfsprekend is? Iedereen voorbij ziet razen, je ondergewaardeerd voelen en nauwelijks meer met je tijd mee kunnen omdat het zoveel van je vergt. Een deprimerend vooruitzicht.
Weet je wat, ik ga haar helpen aan een tweede kans. Het minste wat ik voor haar doen kan. Ik gok op de kracht van de sociale media. Wie weet welke match daaruit voortkomt. Ze zeggen tenslotte altijd: ‘Op ieder potje past een dekseltje’. Zelfs als je door het oude dekseltje aan de kant bent gezet.
Ik broed een tijdje op de juiste woorden. Hoe laat ik haar het voordeligst uitkomen, zonder uit te weiden over haar huidige toestand. Ik zet in op haar karaktereigenschappen. Daar gaat men tegenwoordig nogal prat op. Vooruit, daar gaat ’t ie. Zij is betrouwbaar, geduldig, krachtig, sterk, flexibel in alle omstandigheden en overal inzetbaar. Klinkt goed. Haar uiterlijk doe ik af met wat algemene termen. Een druk op enter en afwachten maar.
De dekseltjes dienen zich massaal aan. Aan mij de taak om een verantwoorde keuze te maken. Wie schenkt haar een nieuw begin met genoeg dynamiek als opstap naar een zinvolle nieuwe levensfase.
Als snel heb ik iemand gevonden die haar zal introduceren in het studentenleven. Volop uitdaging, een levendige nieuwe omgeving en genoeg afleiding. Hoopvolle ingrediënten. Het vereist wel wat aanpassingen in haar bioritme, maar toch...
Nu maar hopen dat de door mij geselecteerde kandidaat een fietsendrager heeft. Sparta-tje van me, ga de uitdaging aan, spring in de hoogste versnelling, gas op de plank en het gaat je goed!