
Vriendschap
Ik was twee. Zij was bijna twee. Zij de jongste in een gezin met drie oudere broers. Ik de oudste van ons gezin met een jonger broertje. Wij verhuisden naar de nieuwbouwwijk waar zij al woonde. Zij op nummer vierendertig, ik op nummer tweeëndertig.
Mijn vroegste herinnering is dat we beiden schommelden in de deuropening van de schuurtjes. Zij op haar schommel, ik op de mijne. De ijzeren schommelhaken piepten gelijk op. We keken naar elkaar en lachten. Het contact was gelegd. Ik verlegen en introvert, zij vrijer en extravert. Toch klikte het en we werden vriendinnen.
We verkenden samen de buurt, zochten à la Guus Geluk naar klavertjes vier op het gazon en griezelden om de bijen in de lupines. Bouwden tenten onder de droogpaal, deelden dubbellikkers en speelden op kousenvoeten ‘Annemaria- koekoek’ op het plein. Stepten rondjes om het blok, verfden paaseieren op zolder. Leerden rond dezelfde tijd fietsen. Wandelden gezamenlijk naar school en zaten daar altijd naast elkaar. Deelden een passie voor lezen en ruilden halverwege de week van bibliotheekboeken.
Na de brugklas bewandelden wij een iets ander pad en spraken elkaar dagelijks over de heg. Tussendoor kwamen en gingen er andere vrienden, echter de basis bleef. We kozen voor dezelfde studie en overhoorden elkaars tentamens.
Toen de liefde in ons leven kwam, verloren we elkaar even uit het oog. Dat was de zuurstof die onze vriendschap nodig had. Elkaar loslaten, tijd inruimend om onszelf in ons eigen tempo te ontwikkelen. Elkaar de ruimte gevend om anders te denken en te doen. In plaats van klavertjes vier hebben we op eigen kracht het geluk gevonden en gegrepen. Onze vriendschap werd tijdelijk wat doffer maar net als oude liefde roest oude vriendschap niet. Inmiddels zijn we gepokt en gemazzeld door het leven. Verschillend als twee puzzelstukjes maar we passen perfect.
Vertrouwen, acceptatie en loyaliteit. Codewoorden voor echte vriendschap. Maar ook op een bankje als twee oude wijven lekker slap ouwehoeren, burgerlijk elkaars digitale fotoalbums bekijken en grinniken om mislukte lijnpogingen en onderkinnen. De zorgen en blijdschap rond man en kinderen delen. Aan een woord genoeg hebben en elkaars verleden kennen. Samen de goede dagen beter en de moeilijke dagen makkelijker maken. Als in een rekensom: blijdschap verdubbelen en verdriet halveren. Al zestig jaar lang.
Beiden zijn we op weg naar onze tweede prik. Daarna is het de hoogste tijd om het leven én ons jubileum te vieren.
.
Mijn vroegste herinnering is dat we beiden schommelden in de deuropening van de schuurtjes. Zij op haar schommel, ik op de mijne. De ijzeren schommelhaken piepten gelijk op. We keken naar elkaar en lachten. Het contact was gelegd. Ik verlegen en introvert, zij vrijer en extravert. Toch klikte het en we werden vriendinnen.
We verkenden samen de buurt, zochten à la Guus Geluk naar klavertjes vier op het gazon en griezelden om de bijen in de lupines. Bouwden tenten onder de droogpaal, deelden dubbellikkers en speelden op kousenvoeten ‘Annemaria- koekoek’ op het plein. Stepten rondjes om het blok, verfden paaseieren op zolder. Leerden rond dezelfde tijd fietsen. Wandelden gezamenlijk naar school en zaten daar altijd naast elkaar. Deelden een passie voor lezen en ruilden halverwege de week van bibliotheekboeken.
Na de brugklas bewandelden wij een iets ander pad en spraken elkaar dagelijks over de heg. Tussendoor kwamen en gingen er andere vrienden, echter de basis bleef. We kozen voor dezelfde studie en overhoorden elkaars tentamens.
Toen de liefde in ons leven kwam, verloren we elkaar even uit het oog. Dat was de zuurstof die onze vriendschap nodig had. Elkaar loslaten, tijd inruimend om onszelf in ons eigen tempo te ontwikkelen. Elkaar de ruimte gevend om anders te denken en te doen. In plaats van klavertjes vier hebben we op eigen kracht het geluk gevonden en gegrepen. Onze vriendschap werd tijdelijk wat doffer maar net als oude liefde roest oude vriendschap niet. Inmiddels zijn we gepokt en gemazzeld door het leven. Verschillend als twee puzzelstukjes maar we passen perfect.
Vertrouwen, acceptatie en loyaliteit. Codewoorden voor echte vriendschap. Maar ook op een bankje als twee oude wijven lekker slap ouwehoeren, burgerlijk elkaars digitale fotoalbums bekijken en grinniken om mislukte lijnpogingen en onderkinnen. De zorgen en blijdschap rond man en kinderen delen. Aan een woord genoeg hebben en elkaars verleden kennen. Samen de goede dagen beter en de moeilijke dagen makkelijker maken. Als in een rekensom: blijdschap verdubbelen en verdriet halveren. Al zestig jaar lang.
Beiden zijn we op weg naar onze tweede prik. Daarna is het de hoogste tijd om het leven én ons jubileum te vieren.
.