Werelduurrecord

Weekendje Lille. Het stormde. Buiten protesteerden de Gele Hesje. Binnen woedden er andere stormen. Om twaalf uur checkten we in bij een hotel in het centrum. We settelden ons in kamer 105. De waterkoker pruttelde. Theetijd. Voordat de eerste slok mijn keelgat ingleed, schrok ik op van een schelle kreet van onze Engelse buurvrouw.  Haar stem galmde plotseling dwars door de muur heen en wij werden ongevraagd deelgenoot van haar relationele problemen.

Ongegeneerd liet ze haar partner verbaal alle hoeken van de kamer zien. ‘idiot, fool, asshole, bully, fucking bastard, jerk, demon!’ Zo, dát was duidelijke taal. Het onderwerp van de scheldpartij, Ian, reageerde nauwelijks maar wellicht sprak híj wél op normale sterkte.

Langzaam draaide buurvrouw warm. Scheldend en tierend vloog ze regelmatig door de geluidsbarrière. Toen wij tegen tweeën de stad in gingen, schold zij onverminderd voort. Bij thuiskomst was haar volume nog steeds niet afgenomen. Buuf bezat ijzeren stembanden en was vast van plan een plekje te veroveren in het Guinness Book of records. Het verbeteren van het werelduurrecord schelden. Ian was druk bezig met het verbreken van het werelduurrecord geduldig zwijgen.

s’ Nachts ging het schelden, met een kleine pauze tussen half twee en vier uur, gewoon door. Ian reageerde welgeteld een keer. Hij verhief zijn stem en riep: ‘Shut up bitch! I wanna sleep!’  ‘Goed zo Ian! Me too!’, dacht ik.

Buurvrouw kwam wederom op stoom. Ze had buurman ’s auto in puin gereden en daar durfde hij zomaar iets over te zeggen. Die kl*te auto kon haar geen ene f*ck schelen, hij moest gewoon zijn kop houden! Ze zette haar woorden kracht bij door hard op de vloer te stampen.

Meeluisteren is best leuk maar op dat moment had ik het wel gehad. Ik stopte mijn hoofd onder mijn kussen, vingers in mijn oren en viel in slaap.

Na een uur schrok ik wakker. Buuf kon er geen genoeg van krijgen. Ik twijfelde inmiddels sterk aan haar verstandelijk vermogens. ‘I want a divorce!’, krijste ze opeens. Ik schoot overeind… ‘Kom óp Ian, roep snel YES!’ Ian zweeg.  Wie laat zo ’n kans nu aan zich voorbijgaan?  Arme domme murw geslagen Ian.

Ik ben benieuwd of de rust ooit is weergekeerd in kamer 104. Wat mij betreft mogen buuf én Ian in het Guinness Book. Bijna 24 uur onafgebroken schelden en zwijgen, ik doe het hen niet na.

En Lille? Dat is een prachtige stad!