Zeven dagen waanzin

Na dagen van hoop en vrees, het overlijden van Peter. R. de Vries. Een tragisch dieptepunt voor de journalistiek.
Nationale woede en verdriet om de dood van een man die weigerde het hoofd te buigen voor de georganiseerde misdaad.
Die met scherpe tong onvermoeibaar streed tegen onrecht en stond voor rechtvaardigheid. Voorgoed het zwijgen opgelegd.
Slachtoffers van natuurgeweld in Limburg. Meedogenloze waterkrachten beukend op het land. Kolkende rivieren die immense schade aanrichtten aan het landschap, die mensen hun hele hebben en houden afnamen, alles meevoerend wat op hun weg kwam. Complete levens gereduceerd tot troep. Wanhoop, verdriet, angst, trauma.
Het goede in de mens kwam naar boven. Peter R’s ideaal, een miljoen voor de gouden tip in de zaak Tanja Groen, werd moeiteloos gerealiseerd. Giro 777 van het Nationaal Rampenfonds werd overspoeld met gulle giften.
De blijdschap om dat goede in de mens werd tenietgedaan door ronduit beschamende reacties op deze gebeurtenissen. Mensen die zondebokken zochten.
Een motie tegen het demissionaire kabinet dat publiekelijk verantwoordelijk werdgesteld voor 30.000 coronadoden. De beschaving om grenzen te stellen aan wat je zegt, was ver te zoeken. Het verantwoordelijkheidsgevoel van grote bevolkingsgroepen ook.
De misselijkmakende herinnering aan van hersencellen gespeende, zelfbenoemde ‘journalisten’ die het nodig vonden om beelden van vlak na de aanslag op Peter R., op social media te zetten.
De perfecte selfie maakten met de crimescene als achtergrond. Goed voor duizenden likes… Slechts een getuige hield Peters’ hand vast. Eén!
Limburg
Ramptoeristen die hulpverleners hinderden, evacués filmden als waren het apen in de dierentuin. Geen poot uitstaken om te helpen, met een ijsje in de hand commentaar leverden.
Fotograferend door Valkenburgs’ centrum flaneerden. Gezinnen die op doordrenkte dijken klommen om een sensationeel plaatje te schieten. Kijk lieverd, dáár, een drijvende caravan!
Eigen en andermans veiligheid van ondergeschikt belang. ME’ers die, in plaats van hulp te verlenen, genoodzaakt waren deze randdebielen op afstand te houden.
Menselijke waanzin kreeg wederom een nieuwe dimensie.
‘Liever staand sterven dan op de knieën leven’. Rechtop, ook in tijden van tegenwind, dreiging en inktzwarte wolken, vol medemenselijkheid, altijd op zoek naar rechtvaardigheid.Peter R. Horen we niet allemaal zo in het leven te staan?
Liever rechtop sterven dan leven op de knieën.