Zwemmende mieren

Fascinerend die beestjes. Net als de thriller die ik lees. Echter telkens dwaalt mijn blik naar de bedrijvige handelskaravaan. Af en toe lijkt het alsof er slechts een kruimel voorbij rolt. Sommige kruimels zijn bijna drie keer groter dan hun draagster. Even googelen leert dat mieren wel tien tot vijftig keer hun eigen lichaamsgewicht kunnen dragen. Een mens zou er acuut onder bezwijken. Reken maar uit.
Met hoog opgeheven kopjes en de kruimels stevig tussen de minuscule kaken, zwoegen de gespierde werksters vastberaden verder. Niks geen witte werksters met een vast salaris, slechts dames die onbetaald werk verrichten voor hare majesteit hun koningin.
Het is tijd om af te koelen. Ik bengel met mijn benen in het koude water. De dames wijken niet af van hun route. Ze klauteren, met kruimels en al, over mijn benen naar de andere kant. Geen berg te hoog, geen afdaling te diep. Gestaag ploeteren ze verder.
‘Oma, kunnen mieren zwemmen?’, vraagt kleinzoon die net uit het water komt. Ik moet hem het antwoord schuldig blijven. Zijn opblaasbare pizzapunt /luchtbed dobbert langs. Opeens zie ik iets opmerkelijks. Tussen de waterdruppels op een ‘tomatenschijf’ verplaatst zich iets zwarts. Een mier. Zij is wellicht door een grote kruimel die haar het zicht belemmerde, te water geraakt. Haar kruimel is verloren gegaan maar zij leeft. Ze dribbelt naar een ‘champignonnetje’. Oei, ze wordt opeens door een golfje van de punt gespoeld. Wat nu, de verdrinkingsdood tegemoet?
Rescue-team Casa della Fragole hoeft niet uit te rukken. Deze Dappere Dodo zwemt! Ik tuur in het water. Haar pootjes bewegen razendsnel heen en weer. Binnen een mum van tijd bereikt ze de pizzapunt en glibbert naar boven.
Gelukkig hoeft ze niet voor eeuwig rond te dwalen op een punt waar geen kruimel te halen valt. Ik breng haar in veiligheid. Ze ligt even versuft op het droge en hobbelt vervolgens vrolijk verder. Met lege kaken, dat dan weer wel…